Björn & Reading away

Het begin en de voorbereiding

December 2012.

Ferdi, de Villasupporter waarmee ik contact heb gehouden na ons bezoek aan Villa in april, heeft kennissen in Aldershot en wil naar Reading away in maart. Hij vraagt of ik in ben voor een tripje. Het hoeft niet de hele wereld te kosten want we kunnen overnachten in Aldershot. Reis, wedstrijd, overnachten bij kennissen en de volgende dag terug.

Dit klinkt wel heel erg aantrekkelijk en ik voel weer even zo’n euforisch gevoel. Ik ga weer naar Engeland en nog wel naar een uitwedstrijd van Aston Villa. Op dat moment ben ik bezig met het opruimen van de zolder en ik schreeuw naar beneden dat ik naar Engeland ga. Marloes reageert laconiek. ‘’Zal wel weer. Jij moet iedere keer naar Engeland en ik zit hier weer. Wat gaat dat allemaal weer kosten dan?’’ Ik leg haar uit dat het om twee dagen gaat en we kunnen overnachten in een plaatsje naast Londen. Kost de hele wereld niet en ik ben niet al te lang weg. DIT GAAT DOOR!!!

 In het uur daarna wordt er druk met Ferdi ge-apt. We gaan met de auto op de boot en slapen bij die kennissen. Hier houdt Ferdi nog wel even een slag om de arm want hij moet ze nog mailen. Hij zegt dit gelijk te doen en we appen nog even verder over Villa’s komende wedstrijden. Op dat moment appen we ook beiden met William en zijn we redelijk actief op het gastenboek van de Dutch Lions, de Nederlandse supportersvereniging van Aston Villa Football Club. William post daar ook het nodige en beiden lijkt het ons leuk om eigenlijk met meer te gaan. We zijn het er ook heel snel over eens om ook William te vragen. Als William ook mee wil kunnen we waarschijnlijk niet meer in Aldershot slapen dus komen er namen door wie er eventueel nog meer mee zouden willen. Op dat moment heeft Ferdi William al een ap gestuurd over het Reading plan. Snel daarna wordt de Reading away ap geopend en het tripje wordt werkelijkheid.

Die dag nog geeft William ook aan wel oren te hebben naar de trip en wordt afgesproken om met z’n drieën te gaan en verder niemand te vragen. Dit moet goed komen en de fixtures worden in de gaten gehouden. Die lijken niet echt mee te werken en ik ga er al vanuit dat het alleen Villa wordt op de zaterdag. Toch, na wekenlang, iedere dag, de sites van de Premier League en de Football League in de gaten te hebben gehouden kijk ik ook maar eens op de wedsite van de Conference. Daar staat voor vrijdag 8 maart wel een wedstrijd gepland, Dartford tegen Wrexham. Snel kijk ik waar Dartford ligt en dit blijkt in de London area te zijn. Snel een apje in de Reading groep en William en Ferdi zijn in eerste instantie ook voor om die wedstrijd te bezoeken. Dit veranderd bij ons alle drie als we de club eens onder de loep nemen. Dartford blijkt echt het lelijkste stadion van Engeland te hebben en vooral William lijkt het nog niet zo heel tof om daar naartoe te gaan. Ferdi is echter wel positief en vooral enthousiast. Hij heeft Dartford met zijn Princess Park ook nog nooit gezien en voor zijn website wil hij er toch een keer naartoe. Als je zelfs weet wie er gaat degraderen in de Conference South kan ik me daar ook wel iets bij voorstellen maar zelf had ik er niet zo veel mee. Aangezien Dartford ook echt de enige optie is voor die vrijdag hebben we de keuze. Of voetbal kijken en dan in dat stadion. Of gewoon naar Reading en Dartfort laten voor wat het is. Zelf was ik niet heel erg enthousiast over die club maar omdat we toch al hadden besloten om op vrijdag al te vertrekken maakte me het niet zo heel veel uit. Die dag heb ik nog veel foto’s van Princess Park gezien en echt geen enkele keer had ik het gevoel van ‘’daar moet ik perse naartoe’’. William had volgens mij hetzelfde en hij stuurde de link ‘’tims92’’. Op die website stond ook een verhaal dat dit stadion echt niet te doen is. Ferdi was echter zo hitsig om wel te gaan dat we toch maar besloten om de eerste avond Dartford als uitvalsbasis te gebruiken.

Niet lang daarna werden de fixtures van de Premier League vastgelegd en voor de zondag kwamen Liverpool - Spurs en Fulham - Chelsea in beeld. Ferdi zei gelijk al dat voor Liverpool met geen mogelijkheid kaarten zijn te verkrijgen. Hier baalde ik wel van want Fulham was ik uiteraard al met Twente geweest. Na een paar dagen op zoek te zijn geweest was ik ook om en Ferdi gaf aan de tickets voor de West London derby te bestellen. Fulham - Chelsea it was.

William bleek een fan te zijn van het oude Wimbledon en gaf aan dat hij ons de locatie van Plough Lane wilde laten zien. Tevens wilde hij ook graag een kijkje nemen bij het nieuwe stadion van AFC Wimbledon waar hij al eens een wedstrijd had gezien tegen Cambridge. Een hotel tussen de beide locaties werd dan ook als enige mogelijkheid gezien. Dit kwam mede goed uit aangezien je van daaruit in twee haltes bij Fulham bent. William nam het zoeken naar een hotel in deze area graag op zich. Uiteindelijk werd er een B&B gevonden met de toepasselijke naam Artist Villa. Deze lag dichtbij het nieuwe onderkomen van AFC Wimbledon dus dit kon niet missen. Vooral voor Ferdi was dit een leuk detail.

In de weken daarna werd er druk ge-apt over de te bezoeken wedstrijden en ik kreeg er steeds meer zin in. Het contact met Ferdi en William werd dan ook steeds frequenter. Op sommige (lees veel) dagen had ik met hen nog meer contact dan met mijn vrienden hier. Apart als je mensen nog nooit hebt gezien. Dit intensieve contact schiep echter wel een bepaalde band. Leuk want zoiets had ik nog nooit gehad en zou ik normaalgesproken ook niet snel doen. Maar als je dezelfde passie hebt, heb je altijd al iets om over te lullen en het ging dan ook alleen maar over Villa en ander Engels voetbal, stadions en andere zaken die een relatie heben met het eiland. Ik werd dan ook steeds benieuwder wie deze gasten in werkelijkheid waren. Met Ferdi werd een ook aantal keer telefonisch gesproken. Aanleiding hiervan was het bezoek van Marloes aan het UMCG en de handreiking die Ferdi had gedaan om bij hem te overnachten. Later werd er echter ook over de Hull trip gesproken die Ferdi en William zouden doen met Doing the 116. Dit hield enkele weken aan en de trip kwam steeds dichterbij.

En toen apte Ferdi de zondag voor onze trip ineens de hij de West London derby nergens meer kon vinden. Premier League site niet. Fulham site niet. Dit leek geen goed voorteken. Een klein berichtje op de site van Chelsea gaf uitsluitsel. De wedstrijd zou worden verplaatst in verband met de FA cup wedstrijd van Chelsea tegen Man U. Ik kon het haast niet geloven en ik vroeg me gelijk af of dat geen optie zou zijn. Zo niet dan was er natuurlijk geen man overboord maar dit zou wel een grote domper zijn. Niet lang daarna kwam Ferdi echter met het briljante idee om dan zelf ook maar naar de FA cup te gaan want ook Millwall – Blackburn zou die zondag worden gespeeld. Ik kon mijn geluk niet op want Millwall was toch een club die ik altijd graag een keer wilde zien op de Den. William was op dat moment even niet bereikbaar en het leek een eeuwigheid te duren voor ook hij aangaf wel wat te voelen voor een potje op de Den. Yesssss deze trip kreeg ineens een hele andere dimensie voor me. Millwall is toch een grote naam in het supporterswereldje. Millwall op de Den in een FA cup wedstrijd waarin ze Wembley konden halen (daar kwam Ferdi later die week mee). Mooier kon het voor mij niet worden. Het werd ineens een trip met drie nieuwe stadions en van Millwall verwachtte ik dus wel het één en ander. De dag daarna regelde Ferdi ook deze kaarten en de trip stond vast. William had tussen de start van de ap en het verplaatsen van de West London derby een aantal keer een tijdschema doorgestuurd. Deze kon voor de laatste keer worden aangepast. We zouden naast de drie wedstrijden nog een aantal stadions gaan bezoeken. Ebbsfleet United FC lag immers op een kwartiertje rijden van het hotel in Dartford en ook The Valley van CAFC was niet al te ver. Daar was Ferdi nog nooit geweest dus moest het er nu maar eens van komen.

Zo gezegd, zo gedaan en de week voor de trip was aangebroken. Volgens mij heb ik nog nooit zo weinig productie gehad op mijn werk. Mijn beeldscherm kon gewoon niets anders tonen dan google maps. Als ik heel eerlijk ben moet ik zeker de helft van de uren die week als verlof opschrijven (maar dat doe ik lekker niet want ik werk ook wel eens een uurtje meer). Naast concentratieproblemen op het werk werd ook mijn slaap ernstig verstoord. Reading away maalde en maalde. Die nacht heb ik toch nog wel een paar uur geslapen dus het rijden zou wel gaan de volgende dag.

Dag 1, vrijdag 8 maart 2013

En toen brak eindelijk vrijdag 8 maart aan. De wekker werd uitgezet voordat hij ging en er werd ge-apt naar Ferdi of hij al was vertrokken. William had zo ongeveer 3 uur minder reistijd dus die lag uiteraard nog op één oor. Zelfs Ferdi had zijn wekker nog niet gehoord en werd wakker van mijn ap. Eten, douchen en ik was er helemaal klaar voor. Marloes kwam nog even beneden met Ise en dat vond ik echt super lief. Anders had ik Ise helemaal niet meer gezien en ik moest haar toch 3 dagen missen. Want met al die spanning voor de trip en alle tijd die erin was gestoken (alleen al met het appen de hele dag) ging ik de dames toch wel missen. Snel nog een kusje en I was on my way to Klarenbeek. Heel apart hierbij was nog wel dat ik helemaal niet zenuwachtig was om Ferdi en William te ontmoeten. Ik had echt het idee dat ik ze al redelijk goed kende. Dat kan ook niet anders als je dagelijks zo’n 2 uur contact hebt.

In een uurtje reed ik naar Klarenbeek en ik belde Ferdi waar bij bleef. Hij gaf aan er binnen 20 minuten te zijn en ik wachtte nog maar even in de auto. Toen belde Ferdi zelf en bleek dat hij al aan me voorbij was gereden. Het is was met die Groningers. Toen had ik het nog niet door maar naar het weekend vorderde snapte ik steeds beter dat hij me voorbij was gereden in Klarenbeek. Mooi Elmo!!!

Met z’n tweeën reden we naar een carpoolplek bij Arnhem. Dit zou makkelijker zijn voor de terugweg anders moesten we helemaal om rijden. Vanaf daar gingen we op weg naar de afgesproken plek bij Hazeldonk. Voordat we William echter zouden ontmoeten moesten we de Dutch Lions vlag ophalen bij Simon, de Chairman van de Dutch Lions. Eenmaal aangekomen bij Simon in Bavel werd er aangebeld. Er deed niemand open en we probeerden het nog maar eens. Ferdi had al aangegeven dat Simon af en toe wel eens verstrooid kon zijn en dit bleek ook nu het geval. Ineens ging er een raampje open boven de voordeur en een slaperige Engelsman vroeg me wat er aan de hand was. Ferdi stond verdekt opgesteld dus snel kwam hij onder het raam vandaan. Simon leek nog te dromen en na drie keer knipperen snelde hij zich naar beneden. Hij was vergeten dat we kwamen maar zijn reden was zeer plausibel. Geen probleem als je ons om zo´n reden vergeet. Game on!!! Binnen twee uur had ik dus kennis gemaakt met 2 Dutch Lions en het viel me niet tegen. Ook Simon bleek een super aardige vent en we dronken even een bakje koffie bij hem. Hij wenste ons succes en veel plezier en brabbelde ook nog wat in het Twents. Leuke meeting met super lekkere koffie maar we moesten gaan.

William bleek al een uur bij Hazeldonk te staan en we konden hem uiteraard niet laten wachten terwijl wij rustig nog een bakje koffie zouden doen. Met DL vlag gingen we op weg naar Hazeldonk en binnen tien minuten kwamen we daar aan. Het weer was goed en er werd ook kennis gemaakt met William. Hij pakte zijn spullen en ik vroeg me af wat er allemaal in die tassen zat. Was even vergeten dat er plakboeken, een VI special over Londen, oude foto´s van heel veel verschillende stadions en nog veel meer mee zouden gaan. Alles bleek echter mee te kunnen en we gingen op weg. Ferdi kon zich mooi uitleven op de plakboeken en ik vraag me af of ze nu niet echt plakken. Die boeken zijn echte pareltjes en William moet hier heel zuinig op zijn.

De eerste uurtjes gingen snel voorbij en voor we het wisten waren we al bij de tunnel. Ferdi begon hem nu te knijpen want hij is een beetje bang voor kleine ruimtes. De stoere Villasupporter blijkt dus eigenlijk een beetje een titje. William gaf echter al aan dat je ruimte genoeg had en dit was ook zeker het geval. De tunnel ging super want we konden een trein eerder nemen. Al met al hadden we dus een uur verdiend. Dit was voor Ferdi gelijk het teken om een uur lang te zeiken over Gillingham. ´´Dit wilde hij toch zo graag zien´´. ´´En het was toch op de weg naar Ebbsfleet´´. W zag het nog niet helemaal zitten want hij ging daar ook al naartoe als AFC Wimbledon daar moest spelen later in het seizoen. Toch was ook hij het gezeik van Ferdi zat en we besloten om even een tussenstop te maken bij Priestfield. Als een kind zo blij vertelde Ferdi dat hij mooie nieuwe foto´s kon maken voor zijn ‘’club en ground in the picture’’. Als iemand iets zo graag wil moet je dat natuurlijk doen en op deze manier hadden W en ik ‘’iets achter de hand’’ voor de rest van het weekend.

In Gillingham aangekomen was het eerst even zoeken maar bleken we de auto precies op de goede plek te hebben staan. Het stadion is normaalgesproken hermetisch afgesloten maar er stond een roldeur open en er was niemand te zien. Via die roldeur zijn we naar binnen geglipt en konden op die manier het hele stadion rond lopen. Uiteraard werden er bij binnenkomst snel foto’s gemaakt. We liepen gewoon door en nu bleek dat er niemand was die ons weg kon sturen, werden er op het dooie gemakt meer foto’s gemaakt en meningen uitgewisseld over het stadion. Het regende op dat moment behoorlijk waardoor het veld helemaal blank stond. Een paar terreinmensen aan de overkant, die we nog niet hadden gezien, waren bezig met slangen en waterzuigers om het veld watervrij te krijgen. Omdat we onze foto’s toch al hadden liepen we de kant van de terreinmensen op. Die hadden geen oog voor ons tot we vroegen waarom ze zo druk waren. Ze vertelden ons dat er perse gespeeld moest worden de volgende dag. Er was een belangrijke wedstrijd en the Gills stonden er goed voor. Nadat we alles hadden gezien zijn we weer naar de roldeur gelopen waar we binnen waren gekomen. In plaats van buitengesloten leken we nu binnen gesloten. Gelukkig zat er een knop op de deur waardoor hij omhoog ging. Na ook even de buitenkant en de clubshop te hebben bekeken zijn we naar Northfleet gereden. In de clubshop bleek trouwens dat de club over was genomen door een buitenlandse investeerder. Die had het besloten om het shirt en het logo van de club aan te passen. Hoe dat toch steeds weer gebeurd in Engeland en Wales is me een raadsel want dit zou bij Twente echt ondenkbaar zijn.

In Northfleet aangekomen kwam de regen nog met bakken uit de lucht. Desondanks hebben de auto toch even geparkeerd. We waren er nu toch en Ferdi moest foto’s hebben voor zijn site. The Fleet lag aan een drukke weg op een soort van industrieterrein. Het was echt een hele oude bende. Heerlijk dus om er rond te lopen. Zelfs in de regen al kreeg ik wel last van natte sokken. Alles leek gesloten tot één van de jongens ineens een hek open zag staan. Eenmaal door het hek werden we aangesproken door een oude manke Engelsman met een Ebbsfleetjas aan. Nadat we hadden uitgelegd dat we uit Nederland kwamen en het stadion graag even wilden zien konden we zonder morren doorlopen. De beste man liep zelfs een stuk met ons mee en liet ons toen onze gang gaan. Gelijk foto’s maken en ook hier zagen we al dat er de volgende dag waarschijnlijk niet gevoetbald zou worden. We begonnen ons nu ook zorgen te maken over onze eigen wedstrijd een paar kilometer verderop. Maar Dartford heeft een nieuw stadion dus we gingen er vanuit dat de drainage daar ook wel ok zou zijn.

De oude manke man met de Ebbsfleetjas aan waren we nu kwijt en vergeten en we liepen op ons gemakt een oude terrace over. Aan de voorkant van deze terrace was een nieuwe stellage gebouwd waarop stoelen waren gemonteerd. Deze leken relatief nieuw. De oude terrace erachter was echter nog goed zichtbaar. Dat was toch wel genieten hoor. Voetbal kijken zoals het hoort. Op een stokoude staantribune onder een dak met gaten dat (bij wijze van) ieder moment beneden kan komen. Aan de lange zijde aangekomen, dit was een grote overdekte terrace met nieuw beton, waren er een paar mannetjes die ineens heel druk waren om ons duidelijk te maken dat we niet gewenst waren. Deze stonden aan de overkant druk te gebaren maar wat ze bedoelden was wel duidelijk. Eén van hen waagde het zelfs om het veld over te komen en ons te vragen wie we waren en wat we kwamen doen. Nadat we weer hadden uitgelegd dat we uit Nederland kwamen en graag zijn stadion wilde zien vroeg hij of we ons wel hadden gemeld bij de office. Die office hadden we natuurlijk helemaal niet gezien dus dit was niet het geval. William zei hem maar dat ‘’we won’t smash up the whole place’’ en alleen een paar foto’s wilden maken. Dat vond hij goed en met een glimlach liep hij het zwembad weer over naar zijn collega’s. Maar we moesten ons nog wel melden bij de office, waar die ook mocht zijn.

Op dat moment moesten we de tribune waar hij bezig was nog bekijken en rustig liepen we het stadion verder rond. The Fleet bleek toch wel een parel met zijn oude mainstand en terraces achter het doel. Toen we eenmaal bij de mainstand aankwamen kon ik een glimlach toch niet onderdrukken. Wat een oude tribune. Helemaal geweldig. Van dichtbij was het nog mooier dan van de overkant. De verf bladerde af en de bankjes waren zeiknat door de gaten in het dak. Bij de dug-out aangekomen zagen we wat de man die ons kwam vragen wat we kwamen doen zelf aan het doen was. Hij was met zijn knechten bezig om het water van het veld te krijgen. Aangezien het nog steeds regende leek dit onbegonnen werk. De manier waarop men bezig was om het veld watervrij te krijgen was helemaal hilarisch. Ze waren met een paar oude doeken en emmers bezig het water op de dweilen. Dit hadden ze een uur daarvoor in Gillingham toch beter voor elkaar. Daar lag een grote waterzuiger op het veld. Zo was ook gelijk duidelijk dat er toch een grot contrast is tussen de Football League en de kelder van de Conference. Maar wij hadden onze lol er wel om. De wedstrijd die de volgende dag gespeeld zou worden moest en zou echter doorgaan.

Nadat ik door was gelopen om de mainstand even verder te inspecteren waren Ferdi en Wiliam aan verder aan de praat geraakt met de terreinmensen. Toen ik terugkwam stond ook de oude manke man met de Ebbsfleetjas erbij. Deze man bleek de secretaris van de club te zijn. Na even met hen te hebben gepraat bleken ze klaar met hun onbegonnen werk. Het hele veld stond echter nog blank dus dit snapte ik niet helemaal. En toen kwam die grote aap wel uit de mauw. Zelf geloofden ze ook niet meer in een wedstrijd de volgende dag. Toen we weg wilden mochten we nog even de kleedkamer van de scheidsrechter en het uit team zien. De rest zat al op slot maar dit was ook een leuke ervaring. Ik ken geen enkel amateurcomplex in de regio dat slechtere kleedkamers heeft en als je hier moet fluiten staat de thuisploeg al met 0-1 achter. Zo behandel je geen gasten. Nadat we dit hadden gezien hebben we afscheid genomen van The Fleet en haar toch wel sympathieke supporters en medewerkers. Time to go to Dartford want daar zou het allemaal gebeuren. (Hoopten we)

Aangekomen in Dartford regende het nog steeds onafgebroken en in de auto hadden we eigenlijk al voorspeld dat de wedstrijd PP zou gaan. Op de parkeerplaats stond wel een auto van de tv want deze wedstrijd zou live worden uitgezonden. Dit gaf of toch weer enige hoop en we vroegen de tv mensen of er die avond gespeeld zou worden. Die gaven aan dat de scheidsrechter het veld nog moest keuren en dat dit in circa een half uur zou gebeuren.

Na kort overleg besloten we om dan maar een rondje stadion te doen en te wachten tot de scheidsrechter het veld had gekeurd. Net als in Gillingham en Ebbsfleet stond ook hier een hek open. Wat doe je dan? Juist, naar binnen lopen om foto’s te maken. Of die foto’s het waard zijn om te tonen aan derden blijft in het midden. Wat een verschrikkelijk stadion waren we in terecht gekomen. Het was nog erger dan op de foto’s. Toch wilden we ook deze ground van alle kanten bekijken en we liepen door naar de lange zijde. Daar was de stellage voor de tv opnames al klaar en één van de tv mannetjes vertelde ons dat ook hij nog niet wist of het door zou gaan. Doorlopend kwamen we tot de conclusie dat een wedstrijd hier toch de hel op aarde zou zijn en ik vond het ook niet heel erg als het afgelast zou worden. Ik had inmiddels drijfnatte sokken en koude voeten dus ik snakte naar het hotel. Maar dit kon uiteraard nog niet want we hadden nog niet alles gezien. Aan de achterzijde van één van de doelen stonden een paar Engelsen en we vroegen ook hen hoe ze dachten over de wedstrijd. Ze hoopten vurig dat de wedstrijd door zou gaan want het bleken mensen van de catering. Na een kleine blik in hun hok zag ik waarom. Ze hadden zo’n 50 hamburgers en worsten op de grill liggen en wat moest daarmee gebeuren als het alles PP ging?

Voordat we verder liepen werden we gewaarschuwd niet naar de hoofdtribune te lopen. Hier liepen immers de belangrijke mensen van de club en we zouden zeker weg worden gestuurd. Als dat het enige was kon ons natuurlijk weinig gebeuren. Ferdi vroeg de catering mensen nog wat ze van het stadion vonden en allemaal vonden ze het fantastisch. Het meest publiekvriendelijke stadion van Engeland, zo werd ons gegarandeerd. Die konden we dus ook niet meer serieus nemen we liepen onbevangen door naar de hoofdtribune.

Al daar aangekomen bleek er van de dreigementen niets te kloppen. We maakten onze foto’s en groetten mensen met een badge van de club. Deze waren even vriendelijk als ons en dachten waarschijnlijk dat we bij de tv crew hoorden. Nu kon er helemaal niets mee mis gaan en via een soort van gang liepen we zo de sponsor cq spelersruimte in. Daar was de bar al open maar eerst moesten we uiteraard nog meer foto’s maken. Aangezien we nu wel heel nieuwsgierig werden naar de rest gingen we dieper de catacomben van Princess Park in. Hier bleken stewards geïnstrueerd te worden voor de komende uren. Dat ze drie verdwaalde Nederlanders niet zagen zegt genoeg over de instructies die ze kregen. Nadat we alles hadden gezien en een trappenhuis hadden gevonden liepen we op ons dooie gemakt het stadion weer uit. Enkele spelers keken ons verontwaardigd aan en je kon zien dat ze zich afvroegen wie we waren. Een tweetal beveiligers had ons inmiddels ook opgemerkt en één van hen vroeg zich af wie we waren en hoe we binnen waren gekomen. Na enige uitleg snapte de beste man er helemaal niets meer van en hij vroeg ons voor de vijfde maal of we niet bij de tv crew hoorden. Nadat we hem voor even zovele malen hadden uitgelegd dat we uit Nederland kwamen en door een openstaand hek binnen waren gekomen en nog kaartjes moesten halen zijn we maar door gelopen. We hoorden hem nog een aantal malen tegen zijn collega zeggen ‘’How did they get in? Werelds want we hadden echt alles gezien.

Aangezien het nog een paar minuten duurde voordat het veld werd gekeurd liepen we verder rondom het stadion. Aan één van de korte zijdes was een toegang van de stad naar het stadiongebied. Dit was het mooiste deel van Princess Park want de toegangspoort was wel zoals het hoort. Het club logo erop en van gietijzer. Deze poort was echt het enige mooie wat we tot nu toe hadden gezien bij Princess Park.

De keuring van het veld kwam nu wel heel dichtbij en we besloten in de kantine even te wachten op het besluit van de scheidsrechter. Omdat ik met de auto was bestelden we twee pints en een grote kop koffie. Terwijl die jongens genoten van hun bier en ik een smerige kom koffie naar binnen werkte kwam er een oude Dartford supporter bij ons. Hij vroeg wie we waren. Ik wilde hem eigenlijk vertellen dat we voor zijn club uit Nederland waren gekomen maar die vlieger ging niet op. Hij had Ferdi’s kleding al gezien en daar prijkt natuurlijk die grote gele leeuw van Villa op. Prepared!!! Na een babbeltje met de beste man en another pint kwam de mededeling dat the game off was. Dit was uiteindelijk toch wel een teleurstelling want ik was vooral benieuwd hoeveel supporters Wrexham mee zou nemen op zo’n trip. Die hadden bijna net zo’n lange reistijd als ons en waren ook al de hele dag onderweg. En Wrexham stond bovenaan dus ik verwachtte er wel het één en ander van.

De Dartford supporter kwam weer bij ons en Ferdi vroeg hem of hij de koffiemok mee mocht nemen voor zijn verzameling. De beste man vertelde dat we even moesten wachten en dat hij wel even een mok voor ons zou regelen. Na een paar minuten kwam hij terug en zette hij de lelijkste mok die we ooit hadden gezien op de tafel. Dat was dan 4,50 pond pp. Omdat hij moeite had gedaan om in de gesloten clubshop te komen durfde ik eigenlijk nee meer te zeggen. Ik kocht de lelijkste mok ooit die ik eigenlijk niet wilde. Na met een vervelend gevoel afgerekend te hebben ging zijn plastic tas ineens weer open. De beste man haalde er drie sjaaltjes uit. Die mochten we meenemen omdat we de moeite hadden genomen om vanuit Nederland toch naar zijn Dartford te komen. Deze sympathieke actie werd uiteraard gewaardeerd en we boden de beste man een glas bier aan. Deze wilde hij niet hebben en hij zij dat hij ook nog wel even een match program voor ons zou fixen. Omdat de wedstrijd de volgende dag werd gespeeld moesten we deze uiteraard wel betalen maar dat was na zijn sjaaltjesactie uiteraard geen probleem. Met een tevreden gevoel namen we afscheid van de supporters van Dartford en we wensten ze nog even good luck voor de volgende dag. Ik ging er vanuit dat er ook dan niet gespeeld zou worden maar toen we zondags in Nederland kwamen en weer beschikking hadden over internet op onze smartphones zagen we dat er wonder boven wonder toch was gespeeld in Gillingham, Northfleet en Dartford. De wonderen zijn de wereld dus nog niet uit en in Northefleet hebben ze vast de hele nacht nog staan dweilen.

Na ons afscheid bij Dartford zijn we naar het hotel gereden. Na een aantal verkeerde afslagen kwamen we dan eindelijk, na een hele lange dag, aan bij het hotel nabij de Dartfort Crossing. Het personeel van dit hotel kan je in alle talen van Europa te woord staan (behalve uiteraard in het Nederlands) want ze kwamen echt overal vandaan. Dit zou niet veel goeds brengen voor het dinner wat we bestelden. De varkenshaas met pepersaus die Ferdi op de kaart zag staan leek eerder een mislukte karbonade met jus dan op de varkenshaas en het beetje patat dat we erbij kregen was zo slap als een vaatdoek. Het probleem was dat we die middag voor het laatst hadden gegeten en we toch wel aardig honger hadden gekregen. Het duurde dus niet lang of alles was toch op. Dit kon niet waar zijn want ik was echt nog niet zat. Wat nu? Bijbestellen of honger lijden? Met gevaar voor eigen leven hebben we allemaal toch nog maar iets bij besteld. Dit ‘’nagerecht’’ ging op zich nog wel dus konden we toch redelijk voldaan nog een paar biertjes drinken. Zoals gezegd was het een lange dag geweest dus bij die paar hebben we het gehoudenten. Redelijk voldaan (we hadden immers drie stadions gezien) zijn we gaan slapen. De volgende dag zou immers matchday zijn en hier wilden we uiteraard fit aan beginnen.

Dag 2, zaterdag 9 maart 2013

De zaterdag begon vroeg voor me. W had de wekker gezet maar net als vrijdag was ik ruim voor de wekker al wakker. Ik hoopte dat die andere jongens ook op tijd wakker zouden zijn anders lig je ook maar te kijken en wachten. Dit bleek allemaal mee te vallen en redelijk op tijd waren we al helemaal klaar voor het ontbijt. Goede hoop op een normaal ontbijt was er bij geen van ons maar dit bleek 100% mee te vallen.

Tijdens het ontbijt werd er gesproken over de stadions van Charlton en Welling. Ferdi kwam echter tot de conclusie (nadat hij de plakboeken van W had versmeerd) dat hij The Valley ook wel graag met een wedstrijd wilde zien. Dit betekende dat we dus op weg naar Reading een andere afslag konden nemen. W en Ferdi waren er snel uit en Aldershot werd onze eerste bestemming deze zaterdag. Aangezien ik Aldershot niet kende en The Valleu al had gezien heb ik me hier maar niet mee bemoeid. Aldershot klonk W als muziek in de oren want deze ground had hij al vaak gevinkt op internet maar nog niet in het echt. Een bijdehante Est kwam ons nog even snel vertellen hoeveel stadions hij had gezien en dat hij sjaaltjes verzamelde. Hij presteerde het zelfs om nog terug te komen om Ferdi te zeggen dat hij hiervoor een website had. W poeierde hem evenzo snel weer af zodat we konden starten aan onze tweede etappe. Eigenlijk was ik wel een beetje jaloers op de beste man want hij had alle 92 stadions van de League al gezien. Maar Aldershot it was!!

De eerste minuten op de M 25 gingen voorspoedig en W en Ferdi maakten zelfs al plannen om naast Aldershot nog een stadion in de buurt daar aan te doen. Dit plan kon gelijk weer in de vrieskast want een file van zeker een uur was het gevolg van werkzaamheden aan de snelweg. Wat een ellende is dat altijd. Dit uur leek wel drie uur te duren maar uiteindelijk konden we dan toch door rijden naar Aldershot. In de nabijheid van dit stadje was het toch wel genieten hoor. We reden door de prachtige heuvels en kwamen af en toe een verdwaalde pub tegen. Hier had W nog wel een leuke anekdote over en de tijd vorderde. Eenmaal aangekomen in Aldershot wist W waar we ongeveer moesten zijn en eenmaal in de nabijheid van de ground riepen W en Ferdi bijna gelijk ‘’Daar, daar, daar’’. Een schoolreisje was er niets bij en de floodlights van de Recreation Ground doemden op boven de huizen van Aldershot.

Binnen no time was de auto geparkeerd en wanneer je bij een nieuw stadion komt versnel je automatisch je looppas. Dat niet iedereen dat bij kan houden bleek wel toen Ferdi en ik het stadion al bijna rond waren en opa ook eindelijk de poorten door kwam. De Recreation Ground was echt een geweldig stadion. Het enige nadeel vond ik de zijde achter het doel waar geen tribune stond. Het voordeel hiervan was wel dat je zo de woonwijken van de stad kon zien liggen maar ik ben zelf wel voor tribunes op alle zijden. Het lopen door dit stadion en over deze tribunes was toch wel heel apart. Je kon zo het stadion in en er was echt niemand aanwezig om ons weg te sturen of te vragen wat we kwamen doen. Aldershot bleek dus een schot in de roos. We maakten onze foto’s en genoten van de grote terraces achter het doel. Op die tribune hingen vreemd genoeg ook alle ultra doeken nog en ik had een wel heel mooi exemplaar op het oog. Red Army stond erop en deze zou bij de FC ook niet misstaan. Echter weet ik wat het is om zelf een doek te maken en ik moet er ook niet aan denken om ons eigen FCT Loyal doek te verliezen. De doeken van de Supras Aldershot , zoals ze zichzelf daar noemen, bleven dus lekker op hun plekje hangen en wij vervolgden onze eigen tour door de Recreation Ground. Nadat we het hele stadion hadden gezien wist W nog te vertellen dat er ergens een monument voor gevallen ‘’Shots’’ supporters moest zijn. Dit bleek het geval en na ook dit monument te hebben gevinkt was het tijd voor onze main course van het weekend. The Royals against Aston Villa Football Club.

Over de heuvels van Aldershot en omgeving reden we naar Reading en na een korte rit kwamen we aan bij de afslag die ons naar het Madejski zou leiden. Deze afslag betekende een ontelbaar aantal rotondes en ik was blij dat het redelijk druk was op de weg. Zo konden we mee in de stroom. Was dit niet het geval geweest dan waren we vast als spookrijder weer de snelweg op gereden. Uiteindelijk zagen we het reusachtige koekblik van Reading op een heuvel liggen. Dicht bij het stadion werd de auto geparkeerd en we dachten hiermee al die Engelsen uit de stad en regio te slim af te zijn. Dit zou na de wedstrijd wel anders zijn maar op dat moment zagen we alleen dat stadion maar voor en boven ons liggen en daar wilden we zo snel mogelijk naartoe. Ferdi had overigens sinds we de stadsgrenzen van Aldershot hadden verlaten nog maar drie woorden gezegd. En die waren onverstaanbaar, het was dan ook meer brommen. Wat was er ineens met die jongen aan de hand? W en ik geinden er nog even over maar we wisten uiteraard zelf ook welke belangen er op het spel stonden die middag.

Na een korte wandeling kwamen we aan bij één van de lange zijdes van het stadion. Op de hoek stond een hamburgerkraam en daar werd dankbaar gebruik van gemaakt. Na een fijn hamburgertje besloten we om het stadion maar even rond te lopen. Er waren nog maar weinig supporters aanwezig en de supporters die er waren bleken voor een groot deel uit Brum te komen. Bij de fanshop aangekomen hoorde ik de beveiliging met elkaar praten over aanwezige Nederlanders die speciaal voor deze wedstrijd naar Engeland waren gekomen. Aangezien wij nog geen woord met die lui hadden gewisseld moesten er dus nog meer Nederlanders aanwezig zijn die middag. Deze hebben we vanzelfsprekend niet getroffen maar who cares? Villa zou spelen in één van de belangrijkste wedstrijden van het seizoen and that’s what it was all about!!!

Eenmaal in de clubshop gingen W en ik op zoek naar een polo en een replica shirt van the Royals. Een polo werd niet gevonden maar toen ik een shirt wilde betalen met mijn Villa shirt aan keken de meiden achter de kassa wel even vreemd. Een Villa supporter die een Royals shirt kwam halen. Dat snapten ze niet echt. Ik had er mijn lol wel om.

Vanuit de clubshop vervolgden we ons rondje om het stadion en vanaf één van de hoeken konden we vast naar binnen kijken. Dat is toch altijd het mooiste bij een nieuw stadion. Voor het eerst de tribunes van binnen zien. Even snel een fotootje gemaakt want dat hoort er nou eenmaal bij. Achter de korte zijde, waar wij ook zouden zitten, hing een tv scherm waar de andere wedstrijden werden getoond. Deze waren ook voor Villa belangrijk maar na 5 minuten hielden we het wel voor gezien. De spanning werd vooral Ferdi te groot en we besloten naar binnen te gaan. Dit ging echt super snel en eenmaal binnen liepen we gelijk door naar de tribune. De Dutch Lions vlag moest uiteraard een mooi plekje krijgen. Deze hadden we snel gevonden maar de stewards vonden het allemaal minder interessant. Ze hadden een bepaalde policy en aangezien het Villa publiek toch redelijk netjes is hielden wij ons ook maar aan deze policy. Als het Twente Loyal doek ooit in Reading komt te hangen heb ik echter al een heel ander plekje gezien. Policy daar of niet!!!

Nadat we de Dutch Lions vlag op wat stoeltjes hadden gelegd gingen we weer naar binnen om even wat te drinken. Ik was zelf wel toe aan een potje bier want voetbal en bier gaat nou eenmaal geweldig samen. Ferdi zou terug rijden dus dit zou helemaal goed komen. Na de eerste ging W nog even een biertje halen. Deze smaakte heel anders dan de eerste en volgens mij was het een alcoholvrije. Dat moet ik W nog steeds vragen. Toen hij terug kwam was Ferdi al naar de plek gelopen. Die kon de spanning echt helemaal niet meer aan. Nadat we ons (alcoholvrije) biertje hadden genuttigd zijn ook W en ik maar naar de tribunes gegaan. Dat vond ik zelf wel jammer want de sfeer achter de tribune was echt goed. Er werd veel gezongen al weet ik nu nog steeds niet wat. Ferdi heeft me later een aantal teksten verteld maar dat kon ik er echt niet uit halen. Wat een gebrabbel tussen die Brummies zeg. Voor de wedstrijd werd er nog even geouwehoerd met een steward die me vertelde dat hij uit Aldershot kwam en daar een jaarkaart had. Ik vertelde hem uiteraard dat we een paar uur daarvoor in zijn stadion waren geweest en hij snapte er geen donder van. Wel hebben we afgesproken dat hij een biertje van me krijgt als ik ooit naar zijn team in de Recreation Ground kom kijken. Dit komt goed want zo’n grote neger vergeet je niet snel.

De tijd was aangekomen voor het begin van de wedstrijd. Vreemd genoeg weet ik nooit zo heel veel meer van de wedstrijd zelf als ik die in een stadion heb gezien. Dan ben ik toch meer met andere zaken bezig dan met de wedstrijd. Het leuke was dan ook dat het meest luidruchtige publiek naast het uitvak zat zodat ik de hele wedstrijd (of in ieder geval tot het moment dat Villa voor kwam) genoeg te zien had buiten de wedstrijd om. Op een gegeven moment kwam Villa achter door een domme fout in de verdediging. Tenminste, dit was de mening van Ferdi en W. Ik dacht zelf dat Baker er weinig aan kon doen. Er werd me echter verzekerd dat Match of the Day die avond zou uitwijzen dat Baker toch echt weer aan het blunderen was en Ferdi was helemaal klaar met die man. Trouwens ook met Lambert want die stelde hem op. En ook met de rest van het stadion want die juichten allemaal toen Baker de bal er in deed. Al met al dus een paar zure minuten. Dit zou snel om slaan want nog voor de rust kon Villa wat terug doen via the one and only Benteke en the man from Brum Gabby Abonglahor. Die deed de bal er trouwens fantastisch in en het uitvak ontplofte bijna. ‘’Now you got relegated’’ kwam nu keihard vanuit het uitvak waar dat bij het doelpunt van Baker nog vanaf de lange zijde kwam. De heren aan de lange zijde hadden er ook gelijk geen zin meer in en Villa speelde het stadion in Reading bijna helemaal leeg. Tegen het einde van de wedstrijd was alleen het uitvak nog vol en waren de supporters van Reading voor een groot deel al terug naar huis. Echt onbegrijpelijk want ze hadden nog genoeg tijd om de gelijkmaker te forceren. Dit gebeurde gelukkig niet en het feest in het uitvak kon beginnen. Huilende mannen en dansende opa’s. Niets was te gek. Het gezicht van Ferdi sprak ook boekdelen en volgens mij heeft W hier nog een fijne foto van kunnen maken. Het enige wat me gelijk opviel was dat het team de supporters niet kwam bedanken. Dit was echt bij het schandalige af en alleen Lambert kwam een meter de middellijn over om even te zwaaien naar het feestende uitvak. Waar de spelers hier in Nederland en bijv. Duitsland respect tonen voor de meegereisde fans liepen de spelers gelijk van het veld. Vreemde gewaarwording en hoop dat dit in de toekomst veranderd al zal dat uiteraard niet het geval zijn.

In een opperbeste stemming verlieten we uiteindelijk het uitvak. De supporters liepen allemaal door elkaar en op een gegeven moment waren een aantal dronken Villans lastig tegen de verliezende Royals. Dit werd snel opgemerkt door de politie en op een paar wankgebaren na bleef het toch rustig. Eenmaal terug bij de auto begon de ellende. Aangezien ik maar twee biertjes had gehad, waarvan één alcoholvrije, besloot ik om toch zelf te rijden. De eerste drie kwartier stonden we helemaal vast bij de Engelse Makro. Voor die mensen die daar voor hun boodschappen kwamen was dat denk ik ook de laatste keer op matchday. Na ongeveer een uur en een kwartier kwamen we eindelijk op de snelweg terecht. Vanaf toen was het ook goed te doen naar Kingston upon Thames. Daar hadden we onze B&B en dit bleek een schot in de roos. W had die locatie bewust uitgekozen omdat hij ons zijn Engelse club wilde laten zien. Na een uurtje kwamen we aan bij Kingsmeadow, het stadion van Kingstonian, en we besloten om gelijk even een kijkje te nemen. Het was buiten al donker maar binnen er brandde nog licht. Naast Kingstonian speelt er nog een club op Kingsmeadow. De AFC Wimbledon heeft daar sinds haar heroprichting een thuis gevonden en die middag hadden ze opgenomen tegen York voor meer dan 4.300 toeschouwers. Brutaal als we waren liepen we de kantine binnen en de aanwezige Dons fans leken ons niet eens op te merken. We besloten om hier even een biertje te drinken en rond te kijken. Na een paar biertjes was het mooi geweest want we moesten nog inchecken bij de B&B en ook nog eten.

Bij de ingang van Kingsmeadow stond de prijzenkast van het oude Wimbledon en Vinnie Jones had zijn FA cup medaille aan de club geschonken. De houder van deze medaille lag wel in de prijzenkast maar de medaille zelf niet. De volgende dag bleek waarom.

Tussen de uitgang en de prijzenkast was een deur waar jonge grietjes in en uit liepen. Aangezien we met drie keals waren vonden we dit uiteraard wel interessant en W besloot ook maar naar binnen te stengelen. Ferdi en ik er achteraan en zo kwam het dat we zomaar in het spelershome van de Dons terecht kwamen. Liepen we als drie Villans (de shirtjes hadden we uiteraard nog aan) in het spelershome van AFC Wimbledon. Aan de muren hingen oude herinneringen die refereerde aan het verplaatste Wimbledon en Kingstonian en het bleek dat er nog meer deuren open stonden. Nu we eenmaal zo ver waren gekomen probeerden we ook die maar en na de bestuurskamer en andere gangen in de catacomben liepen we zo de kleedkamer van AFC Wimbledon binnen. De ongewassen shirts lagen nog op de grond en even was er de verleiding om er eentje mee te nemen. Maar nette jongens als we zijn deden we dit uiteraard niet. De man van de was vertelde ons nog hoe de wedstrijd was verlopen en na de nodige foto’s te hebben gemaakt liepen we terug naar de uitgang. Daarvoor moesten we nog wel door de bestuurskamer en het spelershome. Terug in het spelershome werden we dan eindelijk opgemerkt. Een man in een hoek vroeg ons of we ‘’all right’’ waren en dat waren we uiteraard. We waren helemaal euforisch dat we bijna alles hadden gezien en vroegen de man of hij ons de tribunes ook even wilde laten zien. Dit kon niet en hij stelde zich, zoals het een nette Engelsman beaamt, aan ons voor. Toen hij zei dat hij Neil Cox was wist William gelijk te vertellen waar de beste man ooit had gespeeld. Bolton Wanderers en uiteraard Aston Villa. Hij had ons ook aangesproken omdat hij onze Villa shirts had gezien en dat was voor Ferdi natuurlijk het moment om te vragen om een fotootje. Ferdi liep immers gelijk met een strakke plasser en móest natuurlijk met de beste man op de foto.

Na de nodige clichés over en weer gingen we onze eigen weg en Neil heeft er, net als ons, weer een mooi verhaal bij. Omdat we de tribunes niet hadden gezien besloten we om de volgende dag terug te keren op Kingsmeadow. W wilde ons nu ook alles laten zien en wie zijn wij om dan niet mee te gaan?

Eenmaal aangekomen bij de B&B werden de bedden verdeeld en gelukkig hoefde niemand samen onder één deken. Tanden poetsen, geurtje opspuiten en de stad in op zoek naar een Indiaas restaurant. Zelf had ik nog nooit Curry gehad in Engeland en wat de boer niet kent dat eet hij niet. Ik zag het dus niet helemaal zitten maar Ferdi stond erop dat we curry gingen eten en een grote pot Cobra bier zouden drinken. Dit bleek niet verkeerd te zijn want beide smaakten helemaal geweldig. De Indiër ga ik vaker vincken als ik in Engeland ben. Na het eten begon de grote ellende. Een rustige pub waar we Match of the Day konden zien bleek niet te bestaan in dit deel van Londen. Na een wandeling langs ongeveer iedere pub, de Thames en heel veel korte rokjes die in de rij stonden voor de clubs waar ze geen Match of the Day showden, bleek er ergens voetbal op tv. Dit was geen Match of the Day maar wie niet waagt wie niet wint. Na een vriendelijk gesprek met de barman werd de tv op BBC One gezet en eindelijk konden we even de benen strekken die dag. Na twee wedstrijden te hebben gezien, waaronder Royals – Villa werd de tv ineens uitgezet. De pub ging dicht en we moesten vertrekken. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt maar om hier nou stennis over te schoppen leek ons ook geen goed idee. Het eigen doelpunt van Villa was echter goed in beeld gebracht en dit was opnieuw punt van discussie. Ik blijf erbij dat het geen blunder was J Het stuk terug naar de B&B verliep door deze discussie wel vlot en nadat we terug waren in de kamer was het voor ons alle drie snel over. Het bleek een vermoeiende dag te zijn geweest, maar wel weer een donders mooie!

Dag 3, zondag 10 maart 2013

De zondag zou vroeg beginnen want we hadden weer een vol programma. De dag begon echter nog vroeger aangezien W dacht dat hij de wekker moest zetten in Wateringen. Een uur voordat we eigenlijk zouden opstaan waren we allemaal al gedoucht en konden we ontbijten. Ik denk ook dat dit de reden is geweest voor het marginale ontbijt wat ons werd voorgeschoteld. Mevrouw de gescheiden hippie had het goed voorbereid. NOT!!! En waarom ze ons vertelde dat ze gescheiden was is me ook nog steeds een raadsel. Zou ze dat die dronken Schot in de andere kamer ook hebben verteld? Zelf was ik in ieder geval blij dat we de deur ’s nachts op slot hadden.

Vandaag was onze laatste dag en het zou opnieuw een drukke worden. Kingsmeadow, The Oval en Millwall - Blackburn stonden op het programma. Van Millwall verwachtte ik toch wel het één en ander. Rauw, grauw en allemaal vechtende mensen die je niet aan moest kijken. Love it!

Zoals we de avond ervoor al hadden besloten gingen we na het verlaten van de Villa eerst Kingsmeadow nog een keer inspecteren. Nu in het licht en in de hoop dat we de tribunes konden zien. Daar gaat het toch uiteindelijk allemaal om al zou ik de kleedkamers en het spelershome van die avond ervoor uiteraard ook niet willen missen. Aangekomen bij het stadion bleek alles verlaten. We parkeerden de auto en begonnen onze strooptocht op zoek naar een opening. Dit bleek lastiger dan verwacht maar door een kleine opening bij één van de hekken konden we wel een paar foto’s maken. Verder lopend kwamen we aan de achterzijde van het stadion. Daar stond een hele rij met vuilnisbakken en via die bakken moest het haast toch lukken om binnen te komen. Een vuilnisbak werd tegen een transformatorhuisje gezet en via daar zou ik er zo overeen zijn. Eenmaal op het transformatorhuisje leek het allemaal toch wat lastiger. De vraag die gelijk op kwam was namelijk: hoe kom ik in vredesnaam weer terug? Aan de andere kant van de hekken bleek er niets te staan waarmee ik terug kon komen en het beklimmen van het hek zelf werd ook niet wat aangezien de wand aan de binnenkant glad was. Wel kon ik vanaf het transformatorhuisje mooi op het veld en de tribunes kijken en een paar foto’s maken voor Ferdi’s site. Vanaf dat punt leken we helemaal niet verder te kunnen aangezien een mega hek de weg blokkeerde. Vreemd genoeg was dit hek gewoon open en konden we onze weg rondom het stadion vervolgen. Wat kwam was een vervallen pand van één of andere nietszeggende organisatie en een terrein met moestuintjes. Ik weet niet wat er werd verbouwd maar gezond leek het zeker niet om met de gewassen uit die tuintjes een maaltijd te bereiden. Denk dus dat er veel ziek, zwak en misselijke mensen wonen daar in Kingston. Aangezien er na de moestuin geen doorkomen meer aan was besloten we om terug te lopen naar de auto. We waren dan wel niet binnen geweest, toch was het weer redelijk bevredigend zo op de zondagochtend.

Bij de auto aangekomen zag W dat er een deur open stond. Dit was op de plek waar we de avond ervoor ook ongeveer naar binnen waren gelopen. Voordat er ook maar iets werd overlegd liepen we gezamenlijk naar binnen. Dit was nu zo vaak goed gegaan (remember Gillingham, Ebbsfleet, Dartford, Aldershot en de avond ervoor op Kingsmeadow) dat we gelijk het idee hadden dat er iets te halen viel. En dit bleek een schot in de roos. Er werd die dag een kledingbeurs georganiseerd waarbij alle oude shirts van de AFC werden verkocht. Toen we naar binnen liepen waren twee wat oudere mannen, ongeveer in de leeftijd van W, bezig met het uitstallen van de oude tricots. Ze vertelden ons gelijk dat ze nog gesloten waren en een uur later de verkoop pas zou starten. Zonder verdere aandacht aan ons te schenken gingen ze verder met het uitstallen van de shirts, broeken, sokken en meer van die dingen. Brutaal als we dat weekend al vaker waren geweest lieten we ons natuurlijk niet zomaar afschepen. W begon dan ook vrolijk een praatje met één van zijn leeftijdsgenoten en Ferdi en ik zochten een paar shirts uit. Omdat ik het tenue wilde gebruiken voor mijn training werd het voor mij een shirt met broekje. Dit werd toch wel een hele leuke morgen zo en het werd alleen maar mooier. Toen we wilden afrekenen bleek dat de shirts maar 10 pond each waren en de broekjes 5 pond. Voor 15 pond had ik dus een geheel Wimbledon AFC tenue. De zondag kon dus slechter beginnen. Ferdi kon ook afrekenen maar die was ineens verdwenen. Had hij geen geld meer of was hij nog een keer naar het spelershome gelopen. Ik was hem in ieder geval kwijt en niet alleen ik. De andere leeftijdsgenoot van W vroeg zich ook af waar hij was gebleven. Na nog maar een paar shirts door elkaar te hebben gehaald kwam Ferdi weer tevoorschijn. Hij zag er ineens geheel opgelucht uit dus werd gelijk duidelijk waar meneer was geweest. En dat was niet om de medaillehouder van Vinnie nog een keer bekijken. Ferdi betaalde ook zijn shirt en volgens mij heeft hij ook wat extra achter gelaten voor de toiletdame. De Wimbledon supporter vertelde ons nog waarom de medaille van Vinnie Jones niet in de prijzenkast lag. Deze was zo’n 15.000 pond waard en lag netjes opgeborgen in de kluis. Hier hadden we uiteraard begrip voor al hadden we de medaille wel graag even in het echt willen zien. Die vlieger ging helaas niet op en we waren klaar om naar the Oval en de FA cup match van Millwall te gaan. W werd gevraagd om mee te gaan maar die had een heel ander idee. Hij had tijdens Ferdi’s avontuurtje een heel gesprek met de andere Dons fan over het verleden van Wimbledon gevoerd en gaf ons een knipoog. We konden dan toch nog het stadion in. Geweldig gedaan Wil!

Met één van W’s leeftijdgenoten liepen we naar buiten en bij het hek, waardoor we eerder een paar foto’s hadden genomen, konden we nu naar binnen. Aangezien Wimbledon een fans club is heeft natuurlijk iedere supporter een sleutel van de hekken en zo ook deze beste man. Hij ging ons voor en zo stonden we ineens toch in het stadion. De man vertelde ons over Kingsmeadow en het oude en nieuwe Wimbledon. Tevens werd er over het huidige seizoen gesproken en met name de degradatiezorgen die Wimbledon op dat moment had. Wie de geschiedenis van Wimbledon kent weet hoe het de club is vergaan en de man deed over eventuele relegation een echt heel opmerkelijke uitspraak. Hij zei letterlijk dat het hem niet zo heel veel uitmaakte of de club uit de football League zou degraderen. Ze hadden immers hun club terug en daar ging het allemaal om. Dit was een vorm van clubliefde die ik zelf nog nooit had gehoord, meegemaakt, laat staan beleeft. Dit ging verder dan een competitie voetballen en hopen dat je erin blijft. Deze mensen waren echt de ziel van de club, iets wat ik elders echt nog nooit had meegemaakt. Geweldig dus en vanaf die zin besloot ik om de club te blijven volgen. Ik ga ze ook zeker een keer bezoeken met een wedstrijd. Na de laatste foto’s te hebben genomen en de man succes te hebben gewenst in de strijd tegen degradatie werd er afscheid genomen van een zeldzaam stukje voetbalgeschiedenis in Londen en gingen we op weg naar de andere kant van Zuid Londen.

De weg naar de andere kant bleek een hele mooie. Als je van Engeland houdt en je rijdt door Londen doet dat iets met je. Die huizen, straten en alles wat er bij hoort is mooi om te zien. Wat me opviel was dat het zo vroeg op de zondagmorgen toch al echt druk was op straat. Het duurde dan ook maar even (qua tijd niet maar er was zoveel te zien dat die voorbij vloog) voordat we bij The Oval aankwamen. De city is druk maar Zuid Londen is net zo druk, zelfs op een zondagmorgen. Tijdens de rit had ik steeds dezelfde woorden in mijn hoofd. We don’t care if we relegate. We’ve got our club back!!! Die mensen en hun club Wimbledon hadden echt indruk gemaakt man!

Aangekomen bij The Oval parkeerden we de auto in een zijstraat. Vanaf daar leek dit stadion een onneembare vesting. Grote muur er omheen en geen enkele mogelijkheid om ergens naar binnen te kunnen. We besloten om toch maar een rondje te lopen want we wilden de façade ook graag zien. Sowieso even een heel rondje om het stadion lopen voor foto’s. Bij de façade aangekomen bleek er een hek open te staan. We hadden het dit weekend al vaker geprobeerd dus ook nu liepen we lekker de poort door naar één van de toegangen tot de tribunes. Net toen we bij de ingang waren riep een man ons terug. Ik deed net of ik hem niet hoorde en liep snel door zo de tribunes op. Zo snel mogelijk maakte ik wat foto’s en ik wachtte nog even tot W en Ferdi ook de hoek om zouden komen. Uiteindelijk had ik wel door dat ze niet verder waren gekomen en na de nodige foto’s te hebben geschoten besloot ik ze buiten het stadion maar weer op te zoeken. Uiteraard moest ik weer langs de man die ons er uit had gezet en een verbaasder gezicht had ik nog niet vaak gezien. Eenmaal buiten werd er even gedold over wat W en Ferdi gelijktijdig hadden gezegd toen ik doorliep naar de tribunes. Ook nu had ik weer die woorden van de man in Kingston in mijn hoofd. We don’t care if we relegate. We’ve got our club back!!! Wat een verschil in opvatting en gastvrijheid. Daar kunnen ze bij de cricket wat van leren. Ellendig volk daar.

We maakten ons rondje af en aan de andere kant van het ereterras bleek ook een ingang te zijn. De portier was in slaap gevallen maar omdat we nette jongens zijn hebben we hem wakker gemaakt en gevraagd of we please even de tribunes mochten zien. De man bleek een behoorlijke attitude te hebben als je hem wakker maakt en die tribunes kijken zat er dan ook zeker niet in. Dan maar naar de auto voor de laatste etappe van die dag. Dit bleek een klein stukje en een paar rotondes verder, en een klein stukje om, kwamen we aan de op de plek waar ooit het beruchtste stadion van Engeland, en misschien wel heel Europa, heeft gestaan: The Den. W was er ooit geweest toen er nog werd gespeeld en wilde ons de wijk laten zien die er nu voor in de plaats is gekomen. Zelf was ik nog al huiverig om juist op deze plek onze nieuwe auto te parkeren maar het bleek mee te vallen. Op deze ooit zo roemruchte plek waar meer rellen zijn gewonnen dan voetbalwedstrijden kon het Peugeotje wel staan. Niets aan de hand en de mensen keken zelfs niet boos.

W liet ons precies zien waar de oude tribunes hadden gestaan en langzaamaan kwamen we al in de richting van de nieuwe Den. Vanaf de voormalige oude Den kon je al mooi op de nieuwe tribunes kijken en hemelsbreed was het een klein stukje. Dichter bij het stadion gekomen kon je toch iets merken van de buurt waarin het is gelegen. De verpaupering sloeg toch wel toe al had ik ook dit veel erger verwacht. We waren inmiddels bij het eerste bruggetje (niet het bekende maar die andere) aangekomen en nog steeds had ik geen mensen zien vechten of vloeken. De veiligheid zou vandaag wel een gewaarborgd kunnen blijven. Was dit niet het geval dan konden we altijd nog Gi I Ferdi of Commissaris W ervoor gooien. Dit bleek niet nodig en zelfs bij het bekende bruggetje liepen geen fans met fietsenkettingen en knuppels. Had ik me hier nou zo druk over gemaakt de hele ochtend? Onder het beruchte bruggetje was op de muren een afbeelding van een overleden hooligan geschilderd. Deze jongen zou in één van de vele rellen zijn omgekomen aldus expert Ferdi. Dit maakte dan nog een beetje goed van de beruchte reputatie want to nu toe was het allemaal heel familiair.

Vlak na het bruggetje stond een lange rij voor de ingang van de clubshop. Of moet ik in plaats van rij misschien Schlange zeggen? Er stonden op dat moment immers meer Duitsers in de rij dan Engelsen. Vreemd want normaalgesproken hebben Engelsen het niet zo op Duitsers en om dan uitgerekend naar Millwall te gaan vond ik toch wel dapper. Eenmaal in de clubshop aangekomen wist je gelijk waar je moest zijn. De replica kit was voor een tientje en de Duitsers leken wel Nederlanders. Alles wat was afgeprijsd wilden ze hebben. Eén van de medewerkers van de clubshop riep dat de laatste kassa, waar niemand voor stond, een cash only kassa was en nu bleek dat die Duitsers de Engelse taal toch niet zo heel goed beheersen. Snel was ik dan ook bij de cash only en vreemd genoeg stonden en daarna ineens 20 Duitsers in die rij. Helaas Freunde maar ik ben eerst whehe.

Nadat de shirtjes binnen waren (thuis voor aan de muur en uit voor de training) gingen we op zoek naar onze plekken. We liepen over de parkeerplaats waar ook de bekende blauwe dubbeldekkerbus van de club stond. Die moest uiteraard even op de foto maar een vervelende steward kon dit niet zo waarderen. Ze zijn echt overal hetzelfde die mensen met fluoriderende hesjes. Wat een volk. Maar brutaal als we zijn werd de Millwall bus even fijn en rustig op de foto gezet. Fuck off you wankers!

Na dit akkefietje liepen we door naar onze tribune. En Villa Park is het mooiste stadion van Engeland (Goodison Park ben ik nog niet geweest). De tribune waar we deze middag de wedstrijd zouden zien heeft de mooiste naam van allemaal: The Cold Blow Lane End! What a beautiful name in British Football. De turnstiles kan ik met niet goed herinneren maar bij binnenkomst in de ruimte achter de tribune bleek het allemaal niet heel erg ruim te zijn. Snel liepen we even naar de tribunes voor een eerste glimp van de binnenkant van het stadion. De eerste keer dat je binnenkomt in een stadion heb je toch altijd weer dat aparte gevoel. Niet te beschrijven maar dat gevoel van wat je te wachten staat. Dat had ik ook bij de Den ook al hadden Ferdi en W me gewaarschuwd voor het stadion. De verwachting was niet heel erg hoog meer en daarom viel het me allemaal toch best mee. Tuurlijk zijn alle tribunes hetzelfde maar toch heeft de Den wel iets. De leeuw die in een hoek staat en alle tribunes bestaan uit twee ringen. Daarnaast kun je via de open hoeken delen van de stad zien en dan komt er natuurlijk nog de historie van de club bij. Al met al vond ik de eerste indruk niet zo slecht als werd voorgesteld door mijn reisgenoten. Mijn dank daarvoor!

Nadat we een eerste glimp hadden opgevangen liepen we weer naar beneden om wat te eten. Aangezien er alleen maar pies waren hebben we ons daar aan tegoed gedaan. Dit waren overigens mijn eerste pies ooit en die dingen ga ik zeker vaker eten. Net zo lekker. Na het verorberen van deze overheerlijke lunch was het tijd om een plekje te zoeken op de tribune. Het vreemde bij deze wedstrijd was dat je een kaartje kocht voor een vak en dan een plek kon zoeken waar je wilde. We waren redelijk op tijd en bij Millwall heb je toch een bepaald gevoel. Het liefst stond ik dus met de rug tegen een muur. Dit bleek recht achter het doel te kunnen en een betere plek kon ik me niet voorstellen. Rondom ons heen werden de stoeltjes ook opgevuld en ik had echt een heel ander publiek verwacht. Om ons heen geen hooligans en ander gespuis maar redelijk nette mensen, gezinnen en opvallend veel vrouwen. Niet de mooiste, maar ze waren er.

Tijdens de warming-up liep ineens de FA cup voorbij. Grappig maar wel heel erg commercieel. De teams waren klaar en gingen naar binnen voor een laatste donderspeech van de trainers. Vanaf dat moment werd het koud in het stadion, heel erg koud. Het was zelfs zo koud dat ik de jas van mijn buurman eigenlijk terug wilde vragen. Alleen had die natuurlijk alleen een Villa trui onder de jas. Dit was zelfs op een gezinstribune bij Millwall niet zo handig dus werd het een hele wedstrijd kou lijden.

De wedstrijd zelf was niet heel erg spannend. Blackburn had een paar mogelijkheden en Millwall kreeg op het einde van de wedstrijd een paar redelijke (en één hele goede) kansen. Dit leverde echter niets op waardoor er een replay nodig was in Blackburn. Tijdens de wedstrijd werd de laatste man van Millwall bij ieder balcontact door het publiek bejubeld door zijn naam te scanderen. Deze imposante persoon die als captain van Millwall fungeerde luistert naar de naam Danny Shittu. En imposant was hij. Als je die ’s avonds tegenkomt onder het beroemde bruggetje loop je liever de andere kant op. In eerste instantie dacht ik dat er oerwoudgeluiden naar hem werden gemaakt maar na een duimpje naar onze tribune wist ik dat het iets anders moest zijn. Uiteraard wisten W en Ferdi wie deze grote neger was en dus werd het me duidelijk. Shittu, Shittu, Shittu!!! 

De andere speler die hartstochtelijk door het publiek werd toegezongen was David Bentley van Blackburn. Bentley, you’re a cunt! Bentley, Bentley youre a cunt! Hij was er uiteraard niet blij mee. Op een gegeven moment reageerde hij zelfs op het publiek. Dat is natuurlijk het domste wat een speler kan doen want beter wordt het er niet van, zeker niet bij een club als deze. De hele wedstrijd werd hij belachelijk gemaakt en zelf vond ik het wel wat hebben. Zelfde als Twente altijd bij van Galen van AZ deed. And he deserved it!

Verder was publiek in het stadion redelijk rustig. Alleen werd af en toe echt keihard (en dan wel door het hele stadion) Milllllllllllll geroepen. Ik kan me voorstellen dat, wanneer dat gebeurd bij een uitverkocht huis, je als tegenstander toch wel geïmponeerd bent. Aangezien onze tribune bestond uit nette mensen en families ging ik tijdens de wedstrijd op zoek naar de beruchte supporters. Die bleken plaats te hebben genomen aan de lange zijde van de Den, zo dicht mogelijk bij het uitvak. De banter over en weer was anders dan ik bij andere Engelse clubs had meegemaakt want er werd niet echt tegen elkaar gezongen. Wel was er veel geschreeuw over en weer.

Aangezien dit het enige echte boeiende was tijdens de wedstrijd won de kou het uiteindelijk van mijn wil om de wedstrijd af te kijken. Toch wilde ik geen spelbreker zijn maar het kon me niet snel genoeg afgelopen zijn. Gelukkig was er deze dag nog geen verlenging en strafschoppen want die had ik echt niet meer afgekeken. Na het laatste fluitsignaal kon ik dan ook niet wachten om naar de auto te lopen. Verwarming op sambal en op naar de boot. Het stadion liep snel leeg dus mijn verwachting is dat de meeste Zuid Londenaren hetzelfde dachten. Die konden echter mooi de pub in of thuis lekker opwarmen. Wij moesten nog een eindje naar de oude Den maar als je in beweging bent gaat het toch allemaal wat makkelijker. Snel nog even een paar foto’s maken van de crowd en afscheid nemen van Londen. Dat dachten we althans want er stond een gigantische file op de weg waar wij naartoe moesten volgens W’s uitgeprinte route. Op de borden stond de route echter anders aangegeven en die weg was geheel vrij. Die gok hebben we dus genomen and we won. De reis naar de tunnel verliep zonder verdere problemen en we konden Engeland achter ons laten. Voordat we echt op de trein konden ging er nog wel iets mis met het scannen van W’s barcode en ik zag die grote bui al weer hangen. Er moest een bewakingsvrouwtje aan te pas komen en uiteindelijk konden we met de trein die we ook hadden geboekt. Net zo makkelijk.

De reis van Calais naar Hazeldonk verliep zonder problemen al dacht W op het einde dat we naar Hazeldonk zelf moesten. Dit bleek niet het geval en we kwamen aan de verkeerde kant van de parkeerplaats uit. Na een zeer emotioneel afscheid en de belofte om zeker nog een keer samen op pad te gaan kon W door een hekje om naar zijn auto te lopen. Ferdi en ik hebben nog even moeten zoeken voordat we weer op de snelweg waren. Thnx Wil!

Na de laatste etappe kwamen we aan op de carpoolplek bij Arnhem en kon ik ook Ferdi er ook uit gooien. Hij wilde nog achter me aan rijden maar die kleine 107 ging natuurlijk als een speer. Ik kon niet meer wachten om naar de dames te gaan en Ferdi was snel uit de spiegel verdwenen. Overdinkel werd nog sneller bereikt en toen ik ’s nachts eindelijk terug kwam was Marloes en zelfs mijn kleine meisje nog wakker. Na mijn verhaal te hebben gedaan konden eindelijk de luiken dicht, iets waar ik in Calais al van had gedroomd. De volgende das was een vrije dus snel werd er begonnen met dit verslag en werden de foto’s verstuurd.

Al met al heb ik echt een super mooie trip gehad die zeker voor herhaling vatbaar is. Dat er een vervolg komt is wel zeker. Can’t wait for that!!!

Bjorn Weustink