DutchLions in Bremen

Na s´ochtends de hond naar ome Arjen gebracht te hebben, vertrekken we met een goed gevoel naar Duitsland. De hond is in goede handen, dat was aan alles te merken.
Een goede twee uur later komen we bij het hotel aan die we vervolgens eerst voorbij rijden. De kleine is eindelijk in slaap gevallen zodat we beter eerst kunnen kijken hoe ver het Weserstadion is. Dat valt tegen. Je kunt zeggen dat deze op loopafstand is, maar een goed half uur met een kleine bij je is veel. De bedoeling is dat we met ons 3-en nog mooie fotootjes gaan scoren met Villaspelers. Een kortstondige ontmoeting van afgelopen dinsdag met Ron Vlaar moet een vervolg gaan krijgen. Een cadeautje namens de Dutchlions voor hem zit in de tas.

Het is al enorm druk bij het Weserstadion, waardoor ik even begin te twijfelen aan het tijdstip van de kick-off. Al snel blijkt dat Werder Bremen een open dag heeft.
Het hotel is prima in orde en na wat gezetteld te zijn gaan we op zoek naar een McDonalds. Van vorig jaar weet ik dat je in een Duitse McDonalds niet kan pinnen, maar dat was ik voor de balie even vergeten. Erg lastig voor een man van de pin. Cash moeten we toch hebben, dus eerst maar op zoek naar een pinautomaat.
Inmiddels hebben we al drie Dutchlions met als hoofdpersoon ´Jeroen´ al ontmoet in het hotel en met hun loop ik amper een uur later richting het stadion. Vrouw en kind zullen na de wedstrijd die kant op komen om wat leuke foto´s te gaan scoren. Ook hun zijn reeds gehuld in Villatenue.
Het is een leuke wandeling. Het weer is prachtig en langs de rivier ´De Weser´lopen is geen straf. Waar zou dat stadion trouwens naar vernoemd zijn? Het stadion doemt al snel op en het wordt al snel groen voor de ogen. Pas vlakbij het stadion ontdekken we her en der een Villafan.
Simon, Ivan en zoon Jack zijn inmiddels ook aangekomen en via de telefoon hoor ik dat ze op zoek zijn naar een parkeerplaats. Uit mijn voorverkenning van vanochtend is gebleken dat het nog wel eens een opgave voor ze kan worden. Even later zien we ze dan toch nog aardig snel voor het stadion en het weerzien is leuk. Een ferme omhelsing van Simon is sowieso al even geleden en dat werd ook weer eens tijd. Met Ivan bespreek ik nog snel zijn al dan niet ´Golddiggers-gedrag´, en besluiten uiteindelijk dat dit toch wel een beetje meevalt. De dochter van Jeroen heeft zich inmiddels geplaatst voor het Nederlands kampioenschappen paardrijden, zo hoort hij van het thuisfront, dus de stemming voor een bierje in het Bremense gras is daar.
Als het mijn beurt is voor een rondje schrik ik toch wel van de prijs. 18 euro voor zes biertjes in plasticbekers vindt ik fors. Even later komt een buitenlands-ogende vrouw deze, inmiddels lege, bekers ophalen. ´Leuk voor thuis´, denken we en joviaal geven we haar de lege bekers. Een beetje dom blijkt niet veel later, want bij inlevering hiervan krijg je een euro retour voor een beker. Ach, één meevaller…: Het bier is dus niet zo duur als dat deze leek.
Inmiddels is onze vlag aan het zonnebaden en krijgt veel bekijks van de toenemende Villafans en wordt tevens veelvuldig op de foto gezet

Uiteindelijk is het tijd om naar binnen te gaan. Het Weserstadion is er één die ik niet graag zie. Daar is het gedrocht veel te modern voor. Maar goed, het is 2012 en de tijd hou je niet tegen al lukt dat op onze fraaie Villa Park dus wel.
De wedstrijd is leuk voor een vriendschappelijke. De Villagoals worden door ons met passie gevierd en we vermaken ons opperbest met het frivole spel van ons team. Dit hebben we in de laatste twee seizoenen niet meer van ze gezien. Bremen komt al snel op voorsprong, maar goals van Darren Bent en Ciaran Clark buigen de stand nog voor rust om. Jeroen zei het nog treffend: ´Altijd leuk om een open dag ergens te verstieren.´ Zover kwam het echter niet. Vlak na rust kwam Werder ietwat gelukkig langszij maar onze ´record-signing ´ Darren Bent maakte al gauw zijn tweede goal van de middag. Uiteindelijk stond er 3-3 op het scorebord en dat was een stand waarmee iedereen goed mee kon leven, of je nou een groen- of claretshirt aan had.

Buiten het stadion moest mijn vrouw en kind ergens tussen de menigte zwerven en al gauw ontdekten we de twee in Claret and Blue gehulde schoonheden. De kleine kreeg in haar tenue veel aandacht. ´Fucking Quality´, kreeg ik herhaaldelijk als compliment te horen. De Villabus lieten we maar voor wat het was en al gauw werd het tijd voor afscheid met Simon en co.
De wandeling terug langs de Weser was andermaal aangenaam te noemen tussen zingende Villafans en aardige groene Duitsers die onze uitbundigheid wel konden waarderen.
Niet veel later kwamen we langs een soort van café waar de wedstrijd tussen Hannover en Manchester United live te zien was. Een biertje aldaar leek aanlokkelijk, maar de grote hoeveelheid waterpijpen leek ons niet erg gezond voor onze dochter. Jeroen en co bleven daar wel en als gezinnetje gingen we terug naar het hotel. Toen we daar bijna waren scheurde de geblindeerde Villabus met een noodgang langs ons heen. Het cadeautje van Ron Vlaar bungelde nog steeds in de tas aan de kinderwagen en bleef daar nog steeds lekker zitten. Het was een leuke dag met weer veel lol met mede-Dutchlions. Toch verheug ik me op het ´echie´ en over twee weken is alweer het eerste bezoek aan Villa Park. Samen met Michael en de vlag gaan we ons cluppie dan naar de overwinning toe zenuwen.