Norwich-away

Emotie bij Norwich, Nostalgie bij de rest

Verslag trip Norwich-Villa mei 2013

Op vrijdag 3 mei 2013 hadden we afgesproken om 08.00 uur te verzamelen bij Hazeldonk-West voor de 2e trip naar ´het beloofde land´. Dit keer gingen we met z´n vieren, Ferdi, Bjorn, Stefan een maat van Bjorn en ondergetekende. Na kennismaking en een bakkie, vlug op weg naar Calais alwaar we dit keer de boot hadden geboekt daar Bjorn een mooie aanbieding had gekregen.

De rit verliep redelijk voorspoedig, we hadden alleen een afslag te vroeg bij Calais genomen, maar alras werd Bjorn wakker en konden we de boot op. Helaas voor ons, vertrok de boot net voor onze neus dus moesten we een uur wachten. De boottocht verliep voorspoedig en binnen een kleine 1,5 uur stonden we aan de overkant. De bestemming was Sheffield, toch nog zo´n dikke 4 uur rijden!

De wegen in England zijn in principe goed begaanbaar alleen waren wij genoodzaakt rond London te rijden. De M25 en de M1 zijn dé verkeersaders rond London en in heel England. Bovendien was het Bank´s Holiday, een lang weekend vrij, dus was het behoorlijk druk op de wegen. Bij de Dartford tunnel stroopt ´t zo wie zo op door de tolheffing en op de M1 was het een drama van jewelste. Elke invoegstrook leidde tot filevorming en al met al hadden we een behoorlijke vertraging opgelopen.

We hadden in de planning om eerst Hillsborough te bezoeken (een enkeling had de stille hoop om ook nog Oakwell te vincken!) om vervolgens Bramall lane op te zoeken ivm de wedstrijd Sheffield United-Yeovil in het kader van de play-offs van de 1st Division. Door de enorme vertraging werd het spoedig duidelijk dat we Hillsborough en zéker Oakwell konden vergeten. Verder zijn we via Chesterfield binnendoor gereden waardoor we –zij het vluchtig- het nieuwe stadion van Chesterfield FC van de buitenkant hebben kunnen vincken. Ondanks al deze aanpassingen waren we slechts drie kwartier voor aanvang van de wedstrijd bij Bramall Lane. We hadden nog niet gegeten en we moesten ook nog de tickets ophalen, maar bij de ticket-office stond ook n rij van jewelste.

Nadat we eindelijk binnen waren hadden we nog zo´n 10 minuten over om van de binnenkant van Bramall Lane te kunnen genieten. Dit stadion maakte een geweldige indruk op ons, zéker bij mij. Ik had niet verwacht dat er zoveel voetbalsfeer vanuit ging. Het was compact en van de grote tribune achter de goal waar de ´harde kern´ zit, kwam heel ´herrie´ af. Het stadion was ook nog voorzien van een heuse gable, maar die zijn zeldzaam aan het worden! De wedstrijd was redelijk, zeker voor dit niveau en Sheffield won met 1-0, zij het met wat geluk. Verder nog de nodige foto´s geschoten waarna we na de wedstrijd eindelijk in de gelegenheid waren om iets te eten, het was inmiddels alweer 22.30 uur local time! Vervolgens, nadat eerste de teleurstelling van een gesloten clubshop verwerkt was, zijn we een rondje om het stadion gelopen. Aan de overzijde van de ground bleken de hekken open te staan en als ervaren groundhopper is ook Bramall Lane dan niet veilig voor ons.

Hierdoor dus naar binnengeglipt en hadden we vrije toegang tot een leeg Bramall Lane. Niemand die ons een strobreed in de weg legde. Na de nodige foto´s geschoten te hebben zijn we naar de auto gegaan om vervolgens ons geweldige hotel ´The Princess of Wales´ in Rotherham met een bezoekje te vereren. Uiteraard ging dat niet vanzelf en na de nodige opstoppingen, kwamen we vermoeid aan bij genoemd etablissement. Ik weet wie er verantwoordelijk is geweest voor de boeking, maar dit kot mocht die naam niet dragen. Ik heb zelden in een dergelijke drugshol geslapen, volgens mij nooit, maar dit spande de kroon. Wat een aftands gebouw, terwijl het aan de buitenzijde er nog prachtig uitzag. Alleen de ligging was werkelijk perfect nml pal tegenover Millmoor, het verlaten stadion van Rotherham FC. Na eerste de afkeurende opmerkingen van Bjorn geïnhaleerd hebbende zijn Ferdi en

ik naar Millmoor geweest om nachtelijke foto´s te schieten. Het was donker en soms wat griezelig, maar het was ons duidelijk dat Millmoor er nog prachtig bij lag, ondanks dat er al 5 jr niet meer in is gevoetbald!

Hierop terug naar het paradijs voor een biertje want we hadden behoorlijke dorst. Binnen genoemd paradijs zaten alleen de plaatselijke schonen nog te schreeuwen en te gillen rond de bar en na t biertje zijn we maar snel gaan slapen, ook omdat we de bar uitgekeken werden!

De volgende ochtend, inmiddels was het 4 mei geworden, vroeg op en we hadden al besloten hier niet te ontbijten! Om 07.30 uur zijn we lopend naar Millmoor gegaan en bij daglicht overtrof deze bouwval onze stoutste dromen! Wat n juweeltje, echter het bleek dat ´t nog steeds bewaakt werd. Op zich vreemd, het staat al 5 jr leeg, maar de bewaker –n dikke veertiger getooid met 2 heuse oorringen- nam z´n taak nog steeds uiterst serieus en bleek onvermurwbaar! We mochten er niet in, maar wat hij niet wist was dat wij een heuse spion in ons midden hadden en die was al verder gelopen om de nodige foto´s te schieten! Gelet op het feit dat er diverse schroothopen rond het stadion liggen en de verlaten steeg en dito kroeg, gaf het geheel een werkelijk perfect, maar evenzo ´n macabere weergave van het verleden weer! Wat n ground en ben blij dat ik-wij hem nog op tijd gevinckt hebben! Vanaf de brug naast Millmoor hadden we een perfecte plaats om fraaie overzicht foto´s te schieten waardoor je goed kon zien dat het nieuwe New Yorkstadium slechts 200m verderop is gebouwd. Hierop eerst terug naar de auto om vervolgens het New York stadium te vincken. Dit zag er van buiten niet eens zo beroerd uit, maar het bleek hermetisch afgesloten te zijn. Wat opviel was dat er een geweldige mixture van oud en nieuw te bespeuren viel want pal naast dit stadion staan nog restanten van bouwvallen van fabrieken die in het verleden een waarborg voor veel werkgelegenheid moeten zijn geweest. Wat een geweldig gezicht en het parkeerplaats is er gewoon omheen aangelegd, kennelijk met de bedoeling deze bouwvallen in stand te houden. Het nieuwe New York stadium zag er aan de buitenzijde best fraai uit en ik zal er zéker nog eens een keer een wedstrijd bezoeken! Rotherham FC´s future is met dit stadion verzekerd en voor een inmiddels 1st League club een prima ground!

Nadat we de plaatselijke markt bezocht hadden om geld te tanken en te ontbijten zijn we teruggereden naar ons paradijs, immers die moest nog worden betaald! Aangekomen bleek dat er nog steeds geen enkel teken van leven te bespeuren viel en hebben we besloten om zonder te betalen maar verder te reizen, immers het was inmiddels rond 09.00 uur! Hierop snel even terug naar Bramall Lane om de shop te bestormen en om foto´s van de omgeving te schieten.

Na een voorspoedige rit, uiteraard voorzien van de nodige rotondes, kwamen we in een stralend voorjaars zonnetje aan in Norwich. Na de auto –illegaal en dus een bekeuring- geparkeerd te hebben hadden we vluchtig ingecheckt om vervolgens direct naar Carrow Road te lopen voor het hoofdgerecht van deze trip, nml Norwich City-Aston Villa, een belangrijke wedstrijd om degradatie te voorkomen! Carrow Road is een alleraardigst en in mijn ogen onderschat stadion zeker ook in combinatie met de clubkleuren groen en geel! We waren mooi op tijd in het stadion en hadden mooie zitplaatsen in het zonnetje, uiteraard tussen de Villa supporters.

Op het veld ontspon een redelijk vermakelijke wedstrijd die in een 1-1 zou gaan eindigen ware het niet dat Agbonlahor voor de 2e keer besloten had om in de 89e min op doel te schieten en beide pogingen bleken rake treffers op te leveren. Dit leverde een fraaie 1-2 overwinning op, immers Norwich City was door een onnodige maar terechte pingel op 1-1 gekomen.

De sfeer was euforisch in ons Villa-vak en ik heb genoten van de enorme gedrevenheid waarop deze overwinning gevierd werd, het had veel weg dat er een Slag gewonnen was! Geweldig! Na de shop bezocht hebbende zijn we de stad ingegaan want we hadden dorst en er was iets te vieren. Dat laatste is goed gelukt want gaande de avond ontspon er een groot feest in The Compleat Angler. Wát een feest- want er bleken de nodige Villa-fans daar te verblijven ivm Bank´s Holiday en die bleven daar het gehele weekend. Nadat we de Dutch Lions vlag opgehangen hadden konden we helemaal niet meer stuk. Van eten is niets meer terecht gekomen en gevuld tot de huig ben ik rond 24.00 uur m´n mand ingedoken. De jongeren zijn –naar het schijnt- nog naar de Nightclub gegaan onder het hotel, maar ik heb daar niets van meegekregen…

De volgende ochtend, inmiddels dus op 5 mei, na een fantasieloos ontbijt, de spullen gepakt en rond 09.15uur reden we Norwich uit op weg naar Wembley. We hadden in 1e instantie besloten om via Cambridge United en Luton Town naar Wembley te reizen, maar gelet op de gesteldheid van de jongeren hebben we Cambridge ter zijde late liggen en zijn we direct naar Luton Town FC gereden. Ik was daar al 3x geweest en wist op zeker dat de andere 3 iets magistraals gingen zien. Na een voorspoedige rit kwamen we mooi rond 11.00 uur aan op Kenilworth Road, de thuishaven van Luton Town FC. De stoutste verwachtingen van de mannen kwamen uit en ook ik werd verrast dat we er zo in konden. Er bleek een dames voetbalwedstrijd in het stadion gespeeld te worden en men ging er kennelijk van uit dat wij bij de dames behoorden, er werd ons geen strobreed in de weg gelegd. Zo hebben we de uit-kleedkamer en de gangen van de catacomben kunnen zien en door de spelerstunnel het stadion in! Ik merkte dat de mannen nóg stiller werden door wat ze zagen!

Bjorn en Ferdi namen beiden een penalty op de keepster en één van hen wist te scoren… Verder hebben we over het veld gelopen en zijn we overal in het stadion geweest. De mannen waren flabbergasted en ik moet toegeven dat ik ook onder de indruk was na zoveel jaren. Wel zag ik dat de verpaupering toe had geslagen en het feit dat er dames op dit veld aan het voetballen waren terwijl het kwijl ons uit de mond liep (niet vd dames op het veld) was wel een enorm schrijnend contrast…!

Met pijn en moeite deze ground achter ons gelaten en ik vernam dat de mannen helemaal om waren en dat zij zeker wisten dat ze een keer terug zouden keren om Kenilworth Road met een wedstrijd te bezoeken! Ik vond het mooi te zien hoe de mannen op deze vinck reageerden, geweldig !!!

Na een rit van 30 min bij Hillingdon de metro gepakt om vervolgens bij Rayners Lane de bus naar Wembley te vervolgen, daar men het nodig vond om in mei, de Wembley maand bij uitstek met allerlei finales, onderhoud aan het metro-net te plegen… Bij aankomst bij Wembley Park moet ik zeggen onder de indruk te zijn geraakt over genoemde locatie. Voor mij was het een revisit, na 30 jaar, en moet zeggen er was enorm veel veranderd, zo niet alles!

Na een hap en een sjaal rap even de kaarten opgehaald en toen hoorden we dat de wedstrijd over 50 min zou gaan beginnen… Het bleek dat één van ons zich vergist had in de tijd (waar ken ik dat toch van…) en dat de wedstrijd gewoon om 15.00 uur zou beginnen. We gingen snel naar binnen en waren precies op tijd voor de aftrap van de Conference Final tussen Newport County en Wrexham FC beiden uit Wales! De inzet was een plaats in de 2nd League, komend seizoen! Ferdi had wederom prima kaarten geregeld en we hadden -een gok op voorhand- gekozen om in het Wrexham vak te gaan zitten. Ik was dus voor het eerst weer in Wembley, het vernieuwde Wembley, en moet zeggen het was mooi maar ´once in a lifetime´. Er bleken slechts 16.000 toeschouwers aanwezig te zijn, iets waar we op voorhand al rekening mee hadden gehouden, maar eenmaal in dat stadion is dat toch

erg weinig, nog geen 20 procent. Een vrijwel leeg Wembley is toch een wat kille bedoening met weinig sfeer. De wedstrijd op zich was niet echt geweldig, maar wel leuk om mee te maken. Wrexham FC had de meer ervaren ploeg en waren optisch wat sterker maar werden door snel counter voetbal van Newport toch scherp gehouden. Opvallend was het goede keeperswerk van beide goalies. Diep in de 2e helft vielen er plots 2 doelpunten voor Newport County en werd het erg stil in ons vak. Ik zat zelf naast een sympathieke Welshman die een Everton fan was, maar zijn zoontje speelde bij Wrexham FC en vond het sneu voor hen dat hun club nog minimaal een jaartje tot de Conference veroordeeld werden. Opvallend is dat er in The Conference inmiddels een groot arsenaal aan interessante clubs spelen, immers ook Aldershot FC is gedegradeerd! Een competitie om goed in de gaten te houden en met één of meerdere bezoeken te vereren!!!

Na de huldiging aanschouwd hebbende vingen we onze terugreis aan, via bus, metro, auto, boot en auto! Alles verliep voorspoedig, maar ook de vermoeidheid begon z´n tol te eisen. Na afscheid genomen te hebben bij Hazeldonk sloeg ik om 03.15 uur de deur thuis dicht!

Resumé, wederom een prachtige trip en weiger te vergelijken, immers elke trip staat op zich! Ondanks dat er voor mij de nodige revisits in zaten moet ik zeggen dat ik zeer voldaan terugkijk op deze trip. Zelf vond vrijwel alles dik in orde, zeker de zaterdag met alles erop en eraan, alleen een vrijwel leeg Wembley daar ga ik niet meer naar toe. Verder vond ik de rit in één keer naar Sheffield te ver, maar daar gaan we toch een keer naar terug want Hillsborough en Oakwell moeten gevinckt worden, alleen dan in etappes! Verder vond ik het leuk te zien hoe Stefan –voor het eerst mee- onze tik onderging en gelet op zijn reactie is het hem bevallen! Ook zijn we het eens geworden nooit meer de boot bij Calais te pakken, de trein is vele malen sneller!

Mei 2013 William van Holsteijn

 


Maak een gratis website Webnode