Op vrijdag 8 maart 2013 stond ik, zoals afgesproken, om 09.00 uur bij Hazeldonk West, te wachten op Ferdi en Bjorn voor onze eerste gezamenlijke trip naar England. Ferdi kende ik al, maar met Bjorn had ik in levende lijve nog geen kennis gemaakt.
Om 09.45 uur kwamen zij op genoemd punt aan en na de 1e kennismaking zijn we rap vertrokken naar Calais om de trein te halen. Opvallend was dat Ferdi nog op de grens met België reeds al naar mijn plakboeken vroeg. Ik had afgesproken deze mee te nemen om de huidige generatie dertigers kennis te laten maken met grounds die zij alleen van Internet kennen.
De heenreis verliep voorspoedig onder een prettig voorjaars zonnetje en we waren al om 12.00 uur bij de trein in Calais. We konden direct aan boord en zodoende waren we om 12.00 uur al in Engeland! Opvallend was dat Ferdi de treinreis goed doorstond en dat er van zijn claustrofobische beperkingen niets te bespeuren viel! Na getankt en geld gepind te hebben gingen we alras richting Dartford. Opgemerkt moet worden dat het op z´n Engels ´cats en dogs´ regende!
Daar we een uur op schema voorlagen hadden we besloten, dit mede om Ferdi te kalmeren, om eerst het Priestfield Stadium van Gillingham FC te vincken. Daar ik alles voorbereid had, behalve dergelijke onvoorbereide uitstapjes, was het even zoeken naar genoemd stadion. Daar ik in April naar Gillingham ga was ik al met die voorbereiding bezig en was het mij bekend dat genoemd stadion lastig te vinden is tussen de huisjes. Na wat gezoek toch gevonden en in tegenstelling tot de naam en faam van onvriendelijkste club, stond de deur wagenwijd open en zijn wij gewoon naar binnen gelopen. Binnen in het stadion de nodige foto´s geschoten en toen bleek dat er al grote plassen op het veld stonden. Na een bezoek aan de shop en een rondje om het stadion zijn we weer verder gereden richting Ebbsfleet FC. Priestfield is een alleraardigst stadion, compact en door z´n ligging tussen de huisjes krijg je n knus gevoel. Minpunten zijn de open tribune voor de away supporters en de hoofdingang van Priestfield. Een volstrekt misplaatst, megalomane expressie van ´hoogmoedswaanzin´ van een 2nd league club. In combinatie met palmbonen sloeg het volledig de plank mis!
Na een kort ritje van zo´n 20 minuten kwamen we aan bij The Fleet. Ik was daar 14 jaar geleden al geweest en het bleek dat er in die tussentijd niets veranderd was! Wat een geweldig stadion is dat. De tijd heeft daar stil gestaan en je waant je in de jaren 20 van de vorige eeuw. Ferdi en Bjorn konden hun ogen niet geloven en het kwijl liep hen uit de mondhoeken. Ook hier de nodige foto´s geschoten en ook dit stadion was zeer gemakkelijk te bezichtigen. De groundsman kwam in zijn trui het veld overgerend om te vragen wat we kwamen doen. Daar wij reeds toestemming hadden van de clubsecretaris ´poeierde´ we de man weer de regen in en al wanend door de plassen koos hij het hazenpad. Ook hier stond het veld blank en daar het feit dat Dartford slechts 3 mile verderop lag begon bij ons het besef door te dringen dat onze wedstrijd weleens afgelast zou kunnen gaan worden.
Na we bekomen waren van de cultuurshock hadden we besloten om toch maar eerst naar Princess Park, het stadion van Dartford FC, te gaan daar het nog licht was zodat we nog foto´s konden schieten. Het bleek het afgrijselijkste stadion van Engeland te zijn en omdat we inmiddels wel aanvoelden dat onze match posponed zou kunnen gaan worden zijn we dus direct op ons doel van de avond afgegaan. Na een rit van 15 min kwamen we bij genoemd stadion aan.
Daar onze verwachtingen van dit stadion zeer laag waren, waren we tóch benieuwd hoe het er in werkelijkheid uitzag. Daar de televisiemaatschappij reeds bezig was met de voorbereidingen stonden de deuren open waardoor we zo het stadion in konden. In werkelijkheid beviel het stadion nog minder dat we verwacht hadden en het deed zeer aan de ogen. Het werd ons duidelijk dat er een architect ingehuurd was die niets met voetbalcultuur van doen had want het was echt schrijnend om te zien waar dat toe kan leiden. Het ergst vonden wij nog de bestuurders van de club die ingestemd hadden met dergelijke plannen. Geen sfeer, alles grijs, een houten totempaal op de lange zijde en in de kantine bleek alles van glas. Het dak zat in verhouding veel te hoog, maar dat was zo geconstrueerd dat er nog meer zitplaatsen gecreëerd konden worden. Totaal geen sfeer en op het veld stonden ook hier inmiddels de nodige plassen. Daar het vermoeden van afgelasten steeds meer grip op ons kreeg besloten we maar het 1e biertje van het weekend te gaan nuttigen. In afwachting van de ´refs decision´ nog een klein rondje om genoemd stadion gemaakt en toen bleek dat het oude hek van het vorige onderkomen nog langs de weg stond. Dit bleek uit nostalgisch oogpunt, hét hoogtepunt van Princess Park te zijn!
In de kantine genietend van het biertje kwam het bericht door dat onze wedstrijd Dartford- Wrexham United afgelast was en dat ie verplaatst was naar de zaterdag erop. Dat begon lekker, onze eerste wedstrijd en mijn 50e in England een P. Wel terecht, maar we waren zeer benieuwd naar de verrichtingen van beide clubs, immers Wrexham was de koploper! Inmiddels was aan de bar doorgesijpeld dat we niet uit Engeland kwamen en een diehard Dartford fan van in de 60 kwam spontaan met 3 sjaaltjes voor ons op de proppen. Gratis en voor niets en als goedbetaamde Hollanders lieten we dit presentje ons niet ontnemen. Vervolgens nog the programm gekocht en hup door naar het hotel in Dartford, het Compagnile hotel. Hier aangekomen werd het ons al snel duidelijk dat dit hotel gerund werd door zgn Moelanders, Midden en Oost Europeanen.
´s Avonds bleek dat we te vermoeid waren om de lokale pubs onveilig te maken, waardoor we besloten om in ons hotel te dineren en een afzakkertje te nuttigen. Dit bleek alras n misvatting van jewelste want ik heb zelden zo ranzig gegeten. Wat een ´bagger´ kregen we voorgeschoteld en na n paar biertjes hebben we maar snel de slaap op ons in laten werken.
Na een stevig en goed ontbijt hadden we besloten af te wijken van ons voorgenomen plan om The Valley en Welling FC te vincken. We vonden het beter om Aldershot Town te vincken daar die meer op de route lag en omdat geen van ons hier nog geweest was. Het bleek een schot in de roos! Op de M25 bleek dat ze besloten hadden om ons een ff lekker te jennen door over de lengte van zo´n 8 km de weg open te breken waardoor we in een behoorlijk lange file terecht kwamen. Daar we ruim in de tijd zaten en na wat gezoek vonden we toch op tijd en redelijk gemakkelijk Aldershot. Het werd ons duidelijk dat dit stadje in een alleraardigste omgeving ligt. Hoe het kan is opvallend, maar ons gevoel voor floodlights is ongeëvenaard. Zonder tomtom is het hét middel om n ground te vincken!
Aangekomen bij Recreation Ground werden we echt stil. Als kinderen die een heerlijk snoepje hadden gekregen liepen we kwijlend het stadion binnen. Wat ons opviel was dat het stadion geheel openstond. Je kon, op het kantoor na, overal in en alle vlaggen hingen nog op z´n plek alsof ze zojuist alras het stadion hadden verlaten. Recreation Ground voldoet aan alle ingrediënten waar een authentiek Engels stadion moet voldoen: allerlei verschillende stands, verschillende daken, achter één doel wat reclameborden en geweldige floodlights. Dit alles tegen een decor van bomen maakte het plaatje compleet! Hier ga ik op zeker een wedstrijd bekijken.
Na de vele foto´s geschoten hebbende werd er een van ons steeds stiller. Was het nu om Recreation Ground dat we dienden te verlaten of was het om het hoofdgerecht van het weekend, de wedstrijd Reading- Aston Villa? Al snel bleek dat de hartslag van Ferdi naar ongekende hoogte gestegen was, want hij zat erg in over het resultaat van genoemde wedstrijd. Na een ritje van n half uurtje kwamen we bij het Madejski Stadion van Reading FC aan. Uiteraard was ook nu ons bekend hoe dit er uitzag, maar zo aan de buitenkant deed het werkelijk zeer aan de ogen. Wat een ufo, die ook nog op een verhoging lag, is dit stadion van buiten, het deed me sterk denken aan het KC van Hull City. Het is de eerste keer dat ik van buiten niet kon waarnemen waar nu de hoofdingang zat en waar de lange zijde en de korte zijde zich bevonden. Geen reden lang buiten te blijven en dus rap naar binnen. Van binnen zag het Madejski er nog best redelijk uit, het viel niet tegen. Na de Dutch Lions vlag een eervol plekje te hebben gegeven kon het aftellen beginnen.
De wedstrijd op zich was best vermakelijk, waarbij Aston Villa de beste kansen had en voor rust nog op een 1-2 ruststand kwam door doelpunten van Benteke en Agbonlahor. Vermeld dient te worden dat Villa garant stond voor alle drie de doelpunten want Baker had op een beschamende wijze de bal in eigen doel gewerkt… Het deed ons hem verdenken van matchfixen! Hij zal ongetwijfeld de lijst van bloopers van dit seizoen halen… De 2e helft liet Villa bij vlagen prima combinatievoetbal zien waardoor opgemerkt kan worden dat Villa tot veel toe in staat is. Reading kreeg met een paar venijnige schoten nog wat mogelijkheden maar de 1-2 stand werd over de streep getrokken. Na een mooie actiefoto van Ferdi’s opluchting geschoten te hebben werd ik getuige van een ontlading die zijn weerga niet kende. Ik zag volwassen mensen huilen omdat de spanning hen te hoog was gebleken. Geweldig om te zien en het is nu de 2e keer dat ik tussen het Villa-publiek stond en kan niet anders zeggen dan dat het een belevenis is gebleken: fanatiek, luidruchtig, duidelijk aanwezig, humoristisch maar fatsoenlijk, kortom precies zoals het hoort!
Mijn voorspelling gaat uitkomen; de verliezer gaat degraderen. Reading was n matig team en ontsloeg 2 dgn later zijn manager McDermott… Villa in deze vorm gaat t lastig krijgen maar zie hen toch de prolongatie realiseren. Uitblinkers aan Villa zijde waren Vlaar en Westwood. Schrijnend om te constateren was het gebrek aan respect wat het Villateam liet zien na de wedstrijd. Ze kwamen net over de middenlijn, staken plichtmatig hun handen in de lucht en draaide zich om!
Na een autorit van 1,5 uur reden we linea recta af op ons volgende doel, Kingsmeadow! In dit stadionnetje speelt alweer enige jaren AFC Wimbledon en wij sliepen hier op 3 minuten rijden, afstand, in Kingston. AFC had ook thuis gespeeld en zij hadden met 3-2 gewonnen van York City waardoor zij de laatste plaats in de League hadden verlaten. Het was er een jubelstemming en we hadden dorst dus namen we n biertje. Ik had de jongere generatie iets over het verleden van deze club verteld en we begonnen aan onze ronde door het stadion. Na diverse foto’s van (FA)beker(s) genomen te hebben trokken we de stoute schoenen aan en gingen het spelershome in. Hier rondkijkend trokken we de aandacht van Neil Cox, de assistent trainer van AFC. Hij kwam uit zichzelf naar ons toe en begon een praatje met ons. Hij viel ons eerst niet echt op, maar na de kennismaking en herkenning als ex Villa en Bolton speler ontstond bij Ferdi de onweerstaanbare drang met hem op de foto te gaan! Hierna een vermakelijke ronde door de kleedkamer en catacombe waarna we op zoek gingen naar ons B&B house ‘The Artist Villa’ genaamd.
Na inchecken gingen we de stad in voor een hap en een drankje. De zoektocht naar n pub met MOTD viel erg tegen, er was er geen een te vinden. Gelet op het publiek op straat was dat wel te begrijpen want het Cherso gehalte was goed vertegenwoordigd. Meiden die zowat naakt rondliepen is op zich OK maar bij 2 graden en dat met n aura van ´dit is toch normaal´ ben ik blij dat mijn eigen dochters daar toch anders overdenken!
Niet onopgemerkt dient nog te worden dat Bjorn en ik eens hebben laten leiden door Ferdi wat betreft ons diner. We hebben heerlijk Indisch gegeten voor slechts 14 pond de man! De nachtelijke zoektocht eindigde in een pub die niet echt die kwalificatie verdiende en nadat abrupt de TV uitgekwakt werd was het de hoogste tijd het (heerlijke) bed op te zoeken.
Volgende ochtend, zondag 10 maart, lekker op tijd op (een was er zo bijdehand de wekker een uurtje te vroeg af te stellen) en genieten van n waardeloos Continental breakfast! Lekker bijtijds de auto gepakt en op naar het Cherry Red Records stadium (walgelijke naam) van AFC Wimbledon om die te vincken aan de binnenzijde. Opgemerkt dient nog dat het wel droog maar nog steeds rond het vriespunt was! Bij het stadion aangekomen aan de buitenzijde de nodige foto´s geschoten en rondgelopen. We hadden gezien dat er een deur openstond dus hoefden we niet Bjorns idee uit te voeren door over n muur naar binnen te sluipen! Er zijn sjiekere manieren om binnen te komen nml de voordeur! Binnen bleek dat er 2 kerels bezig waren n soort braderie van allerlei AFC W prullaria op te tuigen. Al binnenkomend werd er vriendelijk gevraagd `can I help you` waarop ik antwoordde `I hope so`! Al vragend kregen we bits t antwoord dat we n half uur later terug moesten komen! Daar hadden we geen tijd voor en keken inmiddels de dozen in wat er zoal te koop was. Toen duidelijk werd dat we geïnteresseerd waren en dat we div artikelen kochten draaide de stugge houding om. Na wat gezever over vervlogen tijden vroeg ik nogmaals of we naar binnen konden. Toen bleek de bitse attitude spoorslags verdwenen en kregen we n alleraardigst, maar wat korte mogelijkheid om het stadion van binnen te bezichtigen!
Vervolgens op weg naar Millwall, dwars door London, en het was voor een zondagochtend toch best druk. Ook even n visit aan The Oval gebracht waar ooit de eerste Engelse voetbalwedstrijd is gespeeld, zo´n 140 jr geleden. Nu is t n cricketground in n sjieke wijk. We waren bijna naar binnengeglipt ware het niet dat Ferdi en ik net op tijd gesnapt werden. Bjorn was inmiddels wél naar binnengeglipt en hij was zodoende toch in de gelegenheid foto´s te schieten. Toch jammer, wel mooi dat we ze hebben, maar ik heb t in t echt dus niet kunnen zien. Na n rondje om de ground maar rap vertrokken, kennelijk t verschil tussen voetbal en cricket beleving in één uur
.
Na een ritje van 25 min kwamen we aan op Cold Blow Lane, de locatie van de Old Den. Toch leuk om op juist deze locatie de auto te hebben geparkeerd. Ik was er al geweest toen de ander 2 of niet geboren of in n pamper rondliep….! Zodoende even verteld hoe de situatie rond die oude Den precies was en op naar het stadion. Bij het stadion was het best druk en na n bezoek aan de shop, zonder een rondje stadion (!?), naar binnen voor de match Millwall FC-Blackburn Rovers, kwartfinale FA Cup! Voor Ferdi en mij was het n primeur, n FA cup wedstrijd, Bjorn was al ontmaagd.
Na de beroemde pies gegeten hebbende zijn we de tribune opgeklommen. Het bleek ijzig koud en van de wedstrijd werden we ook niet echt warm. Er ontspon zich een wedstrijd die veel gedraaf, een paar kansen van Millwall, afgekeurde goal en een misser van n joekel van n kans op 1m ten toon spreidde waardoor het een logische 0-0 werd. Hoop fysiek gedraaf en onvriendelijkheden waarbij het Millwall publiek wel enigszins in vervoering kwam, maar in z´n geheel toch wat flets reageerde, wellicht ingegeven door een venijnige kou! Over de huidige Den kunnen we kort zijn: een uit de kluiten gegroeide fietsenstalling waarbij ook een architect ooit is ingehuurd die niets met voetbalcultuur te maken heeft gehad. Ik ben er nu 2x geweest en wil t hierbij laten. Leuker lijkt mij om een away-match van Millwall mee te maken, kijken hoe t publiek zich dan manifesteert! Millwall wordt ook wel de Lions genoemd, maar in de praktijk leek het meer op een brullende leeuw zonder tanden.
Na de wedstrijd hebben we de terugreis aanvaard en die verliep voorspoedig. Ik was om 00.15 uur thuis, de andere 2 1 of 2 uurtjes later.
Resumé kan worden vastgesteld dat het voor mij een geweldige trip is gebleken. Ik heb leuke stadions gezien, in totaal 4,5 nieuw van de 8, maar de overige mochten er zijn! Hoogtepunt voor mij was de zaterdag met een bezoek aan Aldershot(Town), de wedstrijd van Aston Villa, de gastvrijheid van AFC Wimbledon en het eten ´s avonds. Het enige minpunt vond ik het ontbijt op de zondag. Verder was mij opgevallen dat Bjorn ook goed geïnformeerd was in het Engelse voetbal, van Ferdi was mij dit al bekend. Dat Bjorn goed in staat was auto te rijden in Engeland, hij wist wel dat het gevaar van rechts kwam en dus niet aan zijn zijde! Verder was het opvallend hoe wij elkaar aanvoelden zonder elkaar goed te kennen rond het wegsturen bij The Oval (zonder afspraak ging Bjorn naar binnen om foto´s te schieten).
Bovenal vond ik zo wie zo de onderlinge sfeer uitstekend zonder dat we elkaar goed kenden. Het gezamenlijk delen van dezelfde passie leidt kennelijk tot dergelijke aanpassingen aan elkaar, dat is mooi en goed te constateren. Opmerkelijk was ook dat we over ongeveer hetzelfde gevoel voor humor bleken te beschikken, er is geen onvertogen woord gevallen. We hebben dagelijks contact via de app, maar hebben al afgesproken om volgend jaar weer te gaan. Benieuwd waar we gaan belanden, mijn voorkeuren zijn Swansea City eo, de zuidkust bij Southampton eo of regio Sheffield!
Jullie worden bedankt voor het welslagen van deze trip, het was onvergetelijk!
William van Holsteijn