Semi Final League Cup

In 2009 speelde Villa in een ongekende sfeer de halve finale van de League Cup tegen Blackburn Rovers. Uit won Villa met 0-1 en Wembley lonkte. Dolgraag was ik erbij geweest maar mijn werkgever vond het nodig mij diep in Duitsland te droppen, waar ik beide wedstrijden op mn laptopje heb bekeken.
Drie jaren lang heb ik met spijt moeten terugdenken aan een avond waar ik op Villa Park had moeten zijn.

Villa won na een bloedstollende thriller met 6-4 van Blackburn Rovers, 7-3 on aggregate. De sfeer op Villa Park was ongekend.

Hedendag zie ik het slechtse Villa die ik in mijn tijd heb meegemaakt. De degradatiezorgen zijn groot, maar in de League Cup blijft Villa winnen. Achteraf had ik die overwinningen liever in punten voor de competitie gezien. Zo won Villa ondermeer knap bij Manchester City en Norwich City. Bradford City moest in de Halve Finale dan ook geen probleem zijn, ondanks dat The Bantams ondermeer Wigan en Arsenal er al uit geknikkerd hadden.

Ik moest en zal erbij zijn, dit keer zelfs liever de thuis dan de uitwedstrijd. De ticket werd snel geboekt en samen met Marco Meijer ging ik richting Birmingham. Hij had nog nooit een bezoek aan een Engelse wedstrijd aangedaan en een vol en trillend Villa Park zou een goede eerste kennismaking voor hem blijken.

In de week ervoor maakte ik me meer druk om de sneeuw dat wellicht het vliegverkeer in de war had kunnen schoppen. Als back-up werd al een auto-ritje via Calais gepland. We zouden hoe dan ook in Birmingham gaan komen. Dat de wedstrijd op Villa Park (Met Arsenal het beste veld van Engeland) afgelast zou gaan worden was ik niet bang voor.

Iets na half 4 ging de wekker en na de auto sneeuwvrij gemaakt te hebben pikte ik even later, de al wachtende, Marco op. De reis naar Schiphol verliep voorspoedig en de Schiphol-app op mijn telefoon, welke tig keer bezocht werd, had niet gelogen want alles vloog gewoon op schema. Maar het is pas zeker als je in de lucht zit. Een klein propellervliegtuigje van Flybye stond op ons te wachten. Het maakte mij niet uit hoe ze ons naar de overkant zouden brengen dus haastig stapten we in. Met slechts een uur vertraging stapten we op Birmingham international Airport uit en we hadden nog een hele middag tot aan de wedstrijd. De heerlijke voorbereiding met de eerste Pint kon beginnen.
In het hostel aangekomen bleken we even bij wat Franse dames op de kamer te komen, maar na hun wc bevuild te hebben en tevens na een klein middagdutje op de teller kregen we toch een eigen ´prima´ kamer.

De Villashop kochten we leeg met verwarmende middelen en heerlijk ingepakt vertrokken we met taxi richting het magische Villa Park. Nog voordat de taxi de bocht naar Villa Park omsloeg vroeg ik de taxichauffeur te stoppen. Marco moest dit op de juiste manier meemaken vond ik. En dat betekend de hoek omlopen en Villa Park in je gezicht geduwd krijgen. Tot mijn genoegen was hij zichtbaar onder de indruk. En hoe kan het ook anders? Villa Park met de flootlights aan tijdens een avondwedstrijd. Het is het ultieme. Het rondje Villa park volgde en uiteraard moest ik de befaamde trappen van The Holte End laten zien. Dat was niet moeilijk want diezelfde trappen moesten we op en af. Ik zit niet vaak op the Holte End, want ik kijk er liever tegenaan om het uitzicht en omdat je elders het geluid in je gezicht geslingerd krijgt. Maar voor deze halve finale maakte ik graag een uitzondering. Het zou een feest moeten worden en daar konden we maar beter tussen staan.

Dat feest kwam er aanvankelijk. Villa Park schudde op haar grondvesten toen de beginliederen werden uitgebruld, onder toezicht van een zee van Claret and Blue-vlaggetjes. Onze jochies betraden vervolgens het veld tegen de mannen van Bradford.
Paul Lambert begon met zijn begin-opstelling wat mij betreft ietwat voorzichtig en dat bleek in de eerste 10 minuten. Daarna was het één en al Villa. Villa speelde bij vlagen sprankelend voetbal en kwam tot legio kansen. Het duurde even, maar nog in de eerste helft ontplofte Villa Park. Christian Benteke´s naam werd gescandeerd nadat hij met een fraaie bal uit de lucht de 1-0 boven doelman Duke heen had gelepeld. Bradford City lag op de slagbank, Villa zou Wembley gaan halen.

Maar de droom veranderde in een nachtmerrie. Villa vergat de 2-0 te maken en kwam, zoals zo vaak dit seizoen, totaal anders uit de kleedkamer. Inspiratieloos en zonder enig idee balde het maar voort. Zaken die ik als f-je al voorgeschoteld kreeg gingen er mis. De genadeslag kwam snel. Makkelijk werd er een hoekschop weggegeven door de radeloze Joe Bennett en andermaal was Bradford City hiermee succesvol. Nog had ik het idee dat het allemaal nog goed kon komen als Villa maar bleef of ging voetballen. Lambert bracht alle spitsen in en Villa probeerde met lange ballen deze te vinden. Het nietige Bradford City is in de League Two niet anders gewend en liet Villa als een oma doorbreien.
De rest van de wedstrijd, inclusief Weimanns goal, kan ik niet meer opbrengen te beschrijven.

Wembley als troost in een troosteloos seizoen is de gekwelde Villafan ook niet gegund. Een zware ´relegation-battle´ rest voor het hondstrouwe publiek.
Ik kan nog vele dingen zeggen en nog vele frustraties uiten. Ik kan het nog hebben over de laffe eigenaar, de misgokkende manager en de respectloze Villaspelers. Sinds begin 2011 wordt ik keer op keer teleurgesteld als ik de oversteek voor ´mijn´ Villa maak.
De avond werd afgesloten in een gure pub waar we ons toch nog kostelijk vermaakt hebben. S´ochtends werd ik weer wakker. Ik heb in Engeland geen alcohol-katers. Nee, ik werd wakker met een Villa-kater. En toch ben ik blij dat ik er bij geweest ben. Toch heb ik genoten, zeker van de eerste helft. En nog steeds ben ik op en top Villafan. Ook als we over een paar seizoenen Bradford City weer gaan treffen. En dan niet in de halve finale van de League Cup…..